Podczas rozbicia dzielnicowego rola Polski w Europie znacznie zmalała. Niewielkie i słabe księstwa nie były równorzędnymi partnerami dla wielu europejskich potęg. Liczne granice i opłaty celne, a także rabunki, którym nie potrafili zapobiec książęta, nie sprzyjały rozwojwi handlu.
Rozbicie dzielnicowe miało jednak pewne zalety. Ze względu na dużą liczbę księstw, istniało wiele stolic, które jako siedziby dworu przeżwały okres rozkwitu. Na Śląsku, gdzie rozdrobnienie było największe, powstało też najwięcej miast. Książęta coraz chętniej sprowadzali na rzadko zaludnione ziemie polskie osadników z Europy Zachodniej. Dzięki temu niektóre dzielnice kraju szybko rozwinęły się gospodarczo.
