Budowa:
- utwór wierszowany (jeśli jest krótki i zwięzły nazywa się bajką epigramatyczną, a jeśli dłuższy, rozbudowany- narracyjna)
-zawiera morał (na końcu utworu, ale może być także na początku)
Bohaterowie:
-najczęściej zwierzęta, ale również przedmioty i ludzie. Pod tymi postaciami ukrywają się ludzie ze swoimi wadami, słabościami, wzajemnymi zależnościami. Bohaterowie przedstawiani są na zasadzie kontrastu: np. mądry wilk i fałszywy lis.
Świat przedstawiony:
-osadzony w realiach; zwierzęta wprawdzie mówią ludzkim głosem i posiadają ludzkie cechy, ale nie mają nadprzyrodzonych zdolności. Potrafią tylko to, co człowiek, bo w gruncie rzeczy przedstawiają świat ludzki (alegoria)
Funkcja:
-to wybór dydaktyczny- funkcje pouczającą pełni morał i ważna myśl, sens moralny bajki, pouczenie.
Historia gatunku:
- znane były już w starożytnej Grecji. Z ich twórcę uważa się Ezopa, półlegendarnego poetę z VI w.p.n.e., pomysłodawca bajek zwierzęcych Jean de La Fontaine- najdoskonalszy bajkopisarz francuski, autor głównie bajek narracyjnych (wiele z nich tłumaczyli na język polski polscy bajkopisarze). Ignacy Krasicki- największy polski bajkopisarz oświecenia.
Przykłady:
*Jean de La Fontaine: "Zając i Żaba", "Koza, Kózka i Wilk"
* Ignacy Krasicki: "Ptaszki w klatce", "Malarze"
* Adam Mickiewicz: "Przyjaciele"
Współczesne bajki (Juliana Ejsmonda, Jana Sztaudyngera, Zbigniewa Herberta) to utwory, które niewiele odbiegają od dawnego wzorca. Dotykają wciąż aktualnych i ważnych dla ludzi problemów: wierności, cierpienia. Piętnują wady: egoizm, głupotę i naiwność.
