Choroby szerzące się drogą płciową (choroby weneryczne)

CHOROBY SZERZĄCE SIĘ DROGA PŁCIOWĄ

KIŁA ( syfilis) choroba weneryczna wywołana przez infekcję krętkiem bladym (Spirochaeta pallida, Treponema pallidum), który wnika do naczyń chłonnych i krwionośnych, szerząca się głównie drogą kontaktu płciowego przez najdrobniejsze nawet niedostrzegalne uszkodzenia skóry narządów płciowych (tzw. kiła nabyta) lub przez przeniesienie zakażenia z chorej kobiety na dziecko w czasie życia płodowego (kiła wrodzona).
W każdym okresie kiły nabytej występują charakterystyczne objawy chorobowe. I tak:
1) w kile I-rzędowej (surowiczoujemnej) występuje kiłowa zmiana pierwotna (wrzód twardy), powiększenie węzłów limfatycznych głównie pachwinowych (zależnie od lokalizacji wrzodu). Zmiany te mogą ustępować samoistnie bez leczenia.
2) w kile II-rzędowej (początkowo wczesną, potem nawrotową) występują objawy znamionujące uogólnienie się procesu zakaźnego. Na skórze, narządów płciowych, dłoniach, stopach w fałdach skórnych, błonach śluzowych (np. gardła) pojawia się osutka kiłowa, poza tym występuje łysienie i plamiste odbarwienia skóry. Wszystkie węzły chłonne są powiększone. W okresie tym również występują objawy ogólne takie jak: bóle głowy, gardła, osłabienie. Rozpoznanie choroby przeprowadza się na podstawie badań serologicznych krwi.
3) w kile III-rzędowej (późnej) występują pojedyncze zmiany skórne położone powierzchownie lub głęboko jako guzki kilakowate (kilaki). Kilaki występują w całym organizmie czyniąc ogromne spustoszenia w kościach, stawach, ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym (pod postacią kiłowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, wiądu rdzenia i porażenia postępującego) oraz w narządach wewnętrznych).
Między okresami kiły objawowej chory znajduje się w stadium tzw. kiły utajonej (brak objawów klinicznych, dodatnie odczyny serologiczne).

RZEŻĄCZKA- tryper, choroba weneryczna wywoływana przez dwoinkę rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae). Zakażenie następuje głównie przez kontakt płciowy. Objawia pojawieniem się po kilku dniach od zakażenia śluzowej a następnie ropnej wydzieliny, świądu i pieczenia, zwłaszcza przy oddawaniu moczu. Po kilku tygodniach objawy zmniejszają się i stan zapalny staje się przewlekły. U kobiet zazwyczaj ostry okres zakażenia nie jest przez nie zauważony (tzw. upławy są wiązane z innymi przyczynami), a do lekarza chora zgłasza się już z przewlekłymi zakażeniami, jego powikłaniami lub wówczas gdy stosunek seksualny doprowadził do ostrego zakażenia u jej partnera. Nie leczona rzeżączka zarówno u mężczyzn, jak i kobiet zajmuje coraz wyższe odcinki układu moczowo-płciowego, doprowadzając do rozmaitych powikłań (np. zapalenia przydatków u kobiety, najądrzy u mężczyzn, zapalenia stawów, a nawet posocznicy). Ryzyko zakażenia rzeżączką w czasie stosunku płciowego bez stosowania ochrony (prezerwatywy) jest duże, ponieważ u wielu kobiet i u niektórych mężczyzn choroba ta przebiega bezobjawowo i dlatego nie jest rozpoznawana. Przewlekły proces zapalny może doprowadzić do niepłodności zarówno u mężczyzny (poprzez zamknięcie przewodów nasiennych), jak i u kobiety (poprzez zamknięcie jajowodów) Często współistnieje zakażenie chlamydiami lub HPV, rzadziej kiłą. Dlatego należy się badać również w tym kierunku.

AIDS- zespół nabytego niedoboru (rzadziej upośledzenia) odporności, AIDS (ang. Acquired Immunodeficiency Syndrome lub Acquired Immune Deficiency Syndrome) Pierwsze przypadki tej groźnej choroby stwierdzono w 1980r. W Stanach Zjednoczonych. W latach 1983-1984 w wyniku intensywnie prowadzonych badań wykryto wywołującego te chorobę wirusa, dla którego przyjęto nazwę HIV. Wyizolowano dwa podtypy wirusa: HIV-1 - częściej występujący m.in. w Ameryce Północnej i Europie, oraz HIV-2 występujący głównie w Afryce i Azji. Po wniknięciu do organizmu człowieka, HIV łączy się z komórkami, które posiadają na swej powierzchni specjalne białka wychwytujące wirusa, tzw. receptory. Dzięki nim wirus może wniknąć do wnętrza komórki. Są one jak gdyby "drzwiami" do komórki. Zakażeniu HIV ulęgają tylko te komórki, które mają odpowiedni receptor (tzw. receptor CD4).
Najwięcej takich receptorów posiadają na swojej powierzchni limfocyty T, należące do "centrum zarządzania" systemem immunologicznym człowieka. Do wniknięcia wirusa do komórek potrzebne są jeszcze tzw. koreceptory, których produkcja może być niedostateczna u niektórych osób w związku z zaburzeniami genetycznymi. Tłumaczy to fakt, że są osoby, które nie zarażają się wirusem HIV lub wirus namnaża się w ich organizmach bardzo słabo. Jednak u większości ludzi wirus namnaża się bardzo intensywnie. Jego znaczna ilość jest niszczona przez układ odpornościowy. Z drugiej strony komórki tego układu są niszczone przez HIV. W konsekwencji przewagi wirusa nad zdolnością komórek układu odpornościowo ustrój przegrywa walkę z zakażeniem. W następstwie zmniejszania się liczby limfocytów w organizmie postępują zaburzenia odporności, w rezultacie u chorych rozwija się AIDS. HIV charakteryzuje się dużą zmiennością. Umożliwia mu to ucieczkę przed immunologicznymi mechanizmami obronnymi ustroju. Jest to również przyczyną trudności w opracowaniu skutecznych metod leczenia zakażeń i w pracach nad szczepionką przeciwdziałającą zakażeniu.


Sposoby zakażenia wirusem HIV
? kontakty seksualne,
? stosowanie niesterylnych igieł i strzykawek (nie tylko narkomani ale dotyczy to również np. osób przyjmujących domięśniowo sterydy anaboliczne używanym przez kogoś sprzętem.
? Przetaczanie zakażonej krwi lub stosowanie preparatów krwiopochodnych (od 1987 roku wszyscy dawcy krwi i narządów w Polsce sa badani w kierunku nosicielstwa, są to przypadki bardzo rzadkie, z szansą rzędu 1:1000000 przeoczeń - możliwość ta wynika ze zjawiska okienka serologicznego.
? Zakażeniu wirusem HIV może również ulec dziecko od matki - nosicielki wirus: przed urodzeniem (przez łożyska), w czasie porodu lub po porodzie (poprzez karmienie piersią).
Zakażenie nastepuje dopiero wtedy gdy przez wrota zakażenia (bez naruszania ciągłości skóry lub błon śluzowych) przeniesiona zostanie odpowiednia ilość wirusa HIV wprost do krwi. W codziennych kontaktach, np. przez zwykły towarzyski pocałunek zwyczajowe podanie ręki, wspólne używanie naczyń i nakryć stołowych, kichanie czy kaszel, przebywanie w publicznych środkach komunikacji itp. zakażenie HIV jest praktycznie niemożliwe.

Objawy:

Kilka dni po zakażeniu mogą wystąpić objawy przypominające grypę. Osoba zarażona wirusem HIV początkowo czuje się zdrowa przez kilka miesięcy, a nawet lat. Wśród pierwszych objawów świadczących o postępie choroby, wymienić należy: gorączkę, spadek masy ciała, biegunki, obrzęki węzłów chłonnych, ogólne osłabienie, bóle głowy, przytępienie intelektu, stany pomroczne, wysypki skórne, zakażenie jamy ustnej i gardła. Te nieswoiste początkowo objawy mogą się cofnąć.
Znowu mijają miesiące i lata, zanim wystąpi - wskutek zaniku odporności - pełny obraz choroby z następującymi objawami:
? duszność, suchy kaszel i gorączka jako wyraz zapalenia płuc;
? ciężkie biegunki;
? dolegliwości przy połykaniu - jako wyraz chorób grzybiczych przełyku;
? opryszczka (herpes simplex);
? nowotwór skóry (mięsak Kaposiego oraz mięsak limfatyczny;
? gruźlica;
? wysypki skórne;
? zmiany osobowości, upośledzenie pamięci, spadek aktywności, ataki drgawek itp. - jako wyraz postępującego uszkodzenia mózgu przez wirusy.

ŚWIERZB- Cechą charakterystyczną tego schorzenia jest świąd.Nasilający się w porze nocnej pod wpływem rozgrzania ciała w pościeli - dlatego można zaobserwować u dzieci jak i dorosłych niespokojny sen, częste drapanie się. Świerzb przenosi się przez bezpośrednią styczność z zakażoną osobą (np. przy stosunku płciowym) lub - rzadziej - przez kontakt z jej bielizną pościelową, a także odzieżą. Świąd pojawia się trzy do czterech tygodni po zakażeniu świerzbem. W wyniku drapania powstają linijne przeczosy oraz może dojść do wtórnego zakażenia bakteryjnego miejsc zajętych przez śwerzba. U osób dbających o higienę objawy chorobowe mogą być trudno uchwytne. Najczęstszym umiejscowieniem się świerzbu są palce rąk, zgięcia i fałdy skóry, okolice pępka i brodawek sutkowych u kobiet i okolice narządów płciowych u mężczyzn oraz pośladki. U dzieci charakterystyczne jest zajęcie dłoni i podeszw stóp - najczęściej obserwuje się pojedyncze czerwonawe grudki. W w/wym. miejscach dochodzi powstania wysypki grudkowo-pęcherzykowej.

Opryszczka narządów płciowych - HSV rozprzstrzenia się od osoby do osoby poprzez całowanie, stosunki pochwowe, oralne oraz analne. Osoba zarażona przekazuje wirusa wtedy, gdy widoczne są pęcherzyki, czy owrzodzenia, ale również wtedy, kiedy nie ma żadnych objawów. Zakażenie może być rozsiewane przez osobę, która nawet nie wie, że jest chora.
Po zakażeniu wirus pozostaje utajony w obrębie zwoju splotu krzyżowego z kąd w przypadku korzystnych warunków reaktywuje się i doprowadza do powtórnego zakażenia skóry.
U kobiety ciężarnej, wirus opryszczki (zwykle jest to typ 2) może przejść z matki do dziecka podczas porodu, co prowadzi do zakażeń skóry, jamy ustnej, płuc, czy oczu u noworodka. Jeśli wirus dostanie się do krwi, wtedy może dotrzeć do mózgu oraz innych ważnych dla życia narządów.
Na błonie śluzowej narządów płciowych lub/i w okolicy odbytu pojawia się intensywne zaczerwienienie i obrzmienie oraz dochodzi do powstania licznych pęcherzyków, często zlewających się ze sobą. Pękanie pęcherzyków powoduje bolesne owrzodzenia.
Często powiększone są węzły chłonne w okolicy pachwinowej, czasami pojawiają się objawy choroby uogólnić (gorączka), a także dolegliwości w czasie oddawania moczu. Zmiany ustępują zwykle po kilku dniach, rzadko dochodzi rozwoju dużych owrzodzeń.
U mężczyzn zakażenie wirusem opryszczki zwykłej może prowadzić do trudności w oddawaniu moczu, zaparcia i zaburzeń erekcji. Opryszczka narządów płciowych może (podobnie jak opryszczka jamy ustnej) przenosić się na odległe miejsca na skórze i do oczu.
W następstwie dochodzi do zmian bliznowatych spojówki lub rogówki. W rzadkich przypadkach znacznego osłabienia odporności, jak na przykład w białaczce, wirus opryszczki może doprowadzić do objawów zapalenia mózgu (herpes cephalitis). Mogą pojawić się wówczas: gorączka, bóle głowy, sztywność karku, wymioty i światłowstręt.

BRODAWKI PŁCIOWE- Kłykciny kończyste: uszypułowane, kalafiorowate guzki, a czasem guzy umiejscowione na narządach płciowych i wokół odbytu. Zakażenie jest powodowane przez wirus Papilloma (HPV) i może przenosić się drogą płciową.
W przypadku kobiet choroba umiejscawia się na wargach sromowych, w pochwie, na szyjce macicy, w okolicy odbytu i w odbytnicy.
W przypadku mężczyzn zmiany występują na napletku, w ujściu cewki moczowej, na trzonie prącia, w odbycie i w odbytnicy występują miękkie, różowe brodawki.
Zmiany te bardzo szybko rosną i mogą tworzyć kalafiorowate skupienia. W czasie ciąży mogą się rozprzestrzeniać jeszcze szybciej. Są prawie niebolesne.
Kłykciny kończyste rozprzestrzeniają się bardzo szybko. Występują częściej u mężczyzn niż u kobiet.
Podejrzewa się, że kłykciny mogą być stanem przednowotworowym raka macicy i innych narządów.
Aby zapobiec chorobie należy stosować prezerwatywy w celu ochrony przed infekcją w czasie stosunku płciowego.

KONIEC

Related Articles