Słowiński Park Narodowy, utworzony w 1967 roku rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 września 1966 r, które weszło w życie 1 lipca 1967 r. Jest położony w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim. Obejmuje Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, morenę czołową z najwyższą kulminacją 115 m n. p.m. na wzgórzu Rowokół oraz jeziora: Łebsko (71,4 km?), Gardno (24,5 km?), Jezioro Smołdzińskie (43 ha), Jezioro Dołgie Wielkie (156 ha) i Dołgie Małe (6,3 ha). Osobliwością jezior przymorskich są okresowe wlewy wody morskiej podczas silnych sztormów. Dopływ słonej wody umożliwia zasiedlanie tych terenów słonoroślom. Przez teren parku przepływa 7 rzek, z których największe to Łeba wpadająca do jeziora Łebsko i Łupawa uchodząca do jeziora Gardno. Na obszarze Parku utworzono 12 rezerwatów ścisłych i 3 częściowe.
W 1977 roku został włączony przez UNESCO do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery, a w 1995 r. wpisany na listę terenów chronionych konwencją ramsarską o obszarach wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu przyrodniczym. Symbolem Parku jest mewa.
Około sześć tysięcy lat temu na miejscu Parku rozciągała się zatoka bałtycka o brzegach zbudowanych z wzgórz morenowych - pozostałość po lodowcu skandynawskim. Na skutek działania fal Bałtyku, wiatru, prądów morskich oraz nanoszonego piasku powstał cienki piaszczysty półwysep izolujący zatokę od morza. Półwysep stopniowo narastał oddzielając zatokę od morza. Powstałe płytkie jeziora na skutek stałego dopływu wody i materii organicznej zostały wysłodzone, zamuliły się i zaczęły stopniowo zarastać. Tak powstały płytkie, muliste, otoczone trzcinami i oczeretem przymorskie jeziora. Wyrzucany na plażę piasek, osuszany przez słońce i wiatr, wywiewany jest w stronę lądu. Buduje tu rozległe ruchome wydmy. Wydmy te zasypały niektóre osady Słowińców (od nich właśnie pochodzi nazwa parku).
Na terenie Parku występują zbiorowiska: wydmowe, torfowiskowe, łąkowe i leśne z czego 80% to bory.
Na grząskim podłożu w Parku rosną olsy z paprociami i krzewami czarnej porzeczki, bór bagienny mieszany z wrzoścem tworzącym wrzosowiska oraz buczyna pomorska z kostrzewą leśną w runie. Ogółem w Parku występuje około 850 gatunków roślin naczyniowych, z których 49 zaliczanych jest do chronionych. Ponadto występuje tu około 500 gatunków glonów, a kilkadziesiąt ma tu swoje jedyne stanowisko.
Najważniejszymi zwierzętami Parku są ptaki. Sklasyfikowano tu około 260 gatunków ptactwa z czego połowa to ptactwo wodne i błotne. Dla ochrony miejsc lęgowych na jeziorach Łebsko i Gardno utworzono ścisłe rezerwaty. Podczas jesiennych i wiosennych przelotów przelatują tędy gatunki z północy, a niektóre zimują. W Parku żyją również owady na czele z rzadkimi motylami, chrząszczami i skoczogonkami, z płazów znajdziemy ropuchy i żaby, natomiast gady reprezentują jaszczurki, padalec i żmija zygzakowata. Z ssaków większych zobaczymy tutaj łosia, jelenia, sarnę, daniela i dzika, natomiast z małych lisa, gronostaja, jenota, borsuka, wydrę, piżmaka oraz bobra. Do osobliwości świata zwierzęcego należy zaliczyć pojawiające się tutaj od czasu do czasu foki i morświny.
Warto zobaczyć:
? Wydmy ruchome z najwyższą ? Górą Łącką (40 m n.p.m.; tempo przemieszczania od 3,5 do ok. 10 m/rok)
? Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach
? Latarnia morska Czołpino i ścieżka przyrodnicza Latarnia
? Święta góra Kaszubów ? Rowokół z wieżą widokową i ścieżką przyrodniczą.
? Poligon niemiecki z czasów drugiej wojny światowej na Mierzei Łebskiej w okolicach Rąbki. Testowano na nim broń rakietową. Było to jedno z miejsc pracy znanego naukowca niemieckiego ? Wernhera von Brauna.
