Pozornie trudna wydawałoby się naukowa klasyfikacja metod kształcenia słuchu muzycznego odstrasza od zagłębienia się w krótkie studium na ten temat. W edukacyjnych działaniach muzycznych wykształciły się dwa nurty solmizacji (dawniej solfeżu). Mianowicie: metoda absolutna, ze stałym dźwiękiem "do" i metoda relatywna, inaczej względna, ze zmiennym położeniem nuty "do".

&

Twórczość XX wieku


Istnieją duże rozbieżności w ocenie zjawisk muzycznych drugiego tysiąclecia. Pojawiają się one już przy ustaleniu nazwy, która odzwierciedlałaby główny kierunek rozwoju muzyki w tym czasie. Wzorem teoretyków* dawnych wieków podkreślano w niej elementy nowe określając ją jako modernistyczną, jak to czynił Hans Mersmann w "Die moderne Musik seit Romantik" czy Paul Collaer w "La Musique moderne" lub uciekając od uogólniającej oceny nazywano po prostu muzyką współczesną, jak w "Introduction to contemporary Music" Josepha Machlisa.

Pięknem muzyki oraz jej rolą społeczną i wychowawczą zajmowano się już w czasach bardzo odległych. Muzyka wzbudzała zainteresowanie wśród ludów Bliskiego i Dalekiego Wschodu - w Asyrii, Babilonii, Egipcie i w Chinach. Na szczególną uwagę, ze względu na mnogość dostępnych źródeł, oryginalność koncepcji oraz wpływ na rozwój kultury europejskiej, zasługują poglądy i system wychowawczy panujące w Starożytnej Grecji.

Stanisław Moniuszko ? Verbum nobile, opera jednoaktowa, libretto Jana Chęcińskiego.
Występują:
PAN SERWACY ŁAGODA ? bas, ZUZIA, jego córka ? sopran,
PAN MARCIN PAKUŁA ? baryton, STANISŁAW (Michał), jego syn - baryton
BARTŁOMIEJ ? baryton, WIEŚNIACY i WIEŚNIACZKI.
Młody szlachcic Stanisław ulega wypadkowi podczas podróży.