Kręcenie filmów stało się możliwe dopiero, gdy Thomas Alva Edison wynalazł kinetoskop. Wynalazek ten po raz pierwszy wystawiono publicznie w Nowym Jurku w 1894 roku. Rok później bracia August i Louis Lumiere wynaleźli kinematograf, który wyświetlał obrazy na ekranie. 17 metrów taśmy starczyło na nakręcenie ok. 50 sekundowego filmu. Pierwszy pokaz filmowy odbył się 28 grudnia 1895 roku -wystawiane filmy to dwuminutowy obraz pt. "Wyjście robotników z fabryki"oraz "Nadjeżdżający pociąg".Wynalazek braci Lumière szybko znalazł wielu zwolenników.
Jednak dopiero na początku XX wieku zaczęto tworzyć filmy opowiadające jakieś historie, nie zaś tylko odtwarzające realne wydarzenia. Pionierem takich filmów był Georges Melies, autor Podróży na ksieżyc z 1902 roku. Melies wykorzystał po raz pierwszy triki i efekty specjalne. Pierwszy film nakręcony w plenerze to Napad na ekspres z 1903 roku, autorstwa Edwina S. Portera.
Do roku 1910 istniały już tysiące sal kinowych w Ameryce i Europie, a w 1912 roku nakręcono pierwsze filmy pełnometrażowe. Filmy nieme charakteryzowała powolność akcji, banalność wątków i prosta charakteryzacja, opierały się głównie na wyrazistej grze aktorskiej.
W roku 1927 odbył się pierwszy w historii pokaz filmu dżwiękowego.Wprawdzie sam film był niemy, ale w sali kinowej znależli sie taperzy czyli artyści grajacy muzykę na żywo obserwując reakcję widzów.Mieli oni utrudnione zadanie ponieważ byli odwróceni tyłem do ekranu i nie wiedzieli jaka scena odgrywa sie w danej chwili za ich plecami.
Muzyka filmowa – jeden z gatunków muzyki . Komponowana specjalnie na potrzeby dzieła filmowego, dla jego ilustracji.
Muzyka filmowa może być ilustracją albo też kontrapunktem obrazu – czyli warstwą dopełniającą, charakteryzującą postaci, nastrój, przeżycia psychiczne bohaterów. Po raz pierwszy o muzyce filmowej można było mówić w erze kina niemego, ale od tamtych czasów muzyka filmowa przeszła znaczną ewolucję.
W czasach filmu niemego ilustracja muzyczna obrazu była wykonywana na żywo, w czasie seansu. Zazwyczaj były to utwory odgrywane na pianinie przez tapera, a w bogatszych kinach przez kameralne zespoły, a nawet duże orkiestry, jak np. The London Symphony Orchestra. Muzykę do takich orkiestrowych wykonań pisali na zamówienie realizatorów kompozytorzy, nierzadko uznani, jak Sergiusz Prokofiew i Dymitr Szostakowicz. Taperzy natomiast najczęściej wykorzystywano utwory już istniejące, dobierane do dramaturgii filmu, w czym pomagały im wydawnictwa nutowe będące katalogami motywów uważanych za specjalnie nadające się do scen pogoni, kłamstwa, wyznać miłosnych, tęsknoty itd. Sytuacji tej położył kres film dźwiękowy.
