Evangelium Vitae to tytuł Encykliki papieża Jana Pawła II ogłoszonej 25 marca 1995. W III rozdziale opisuje wszystkie nakazy i zakazy, które narzuca V przykazanie ? Nie zabijaj!
Na początku pisze, że człowiek jest powołany do życia, ma być płodny i rozmnażać się, by czynić sobie ziemię poddaną, ma być panem własnego życia. Jest ono najwyższą wartością, którą daje nam Bóg.
Następnie Jan Paweł II pisze, ze życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku domaga się działania Boga i zawsze jest zależne od niego. Bóg jest panem życia i śmierci i tylko on może decydować o jego początku, przebiegu i końcu. Według papieża, Bóg sam będzie sędzią każdego pogwałcenia V przykazania. Opisuje w tym miejscu grzechy, które godzą w świętość życia, czyli zabójstwo, samobójstwo, aborcja, eutanazja. Są to winy szczególnie ciężkie.
Dalej papież pisze o okrutnej zbrodni, jaka jest przerywanie ciąży, czyli aborcja. Ojciec Święty twierdzi, ze świadomość tego zła zaciera się stopniowo w sumieniach wielu ludzi. Część z nich tarci zdolność rozróżniania dobra od złą. Aborcja jest często nazywana zabiegiem, aby ukryć prawdziwą naturę tego grzechu. Jan Paweł II pisze, że przerywanie ciąży, niezależnie od tego, w jaki sposób zostaje dokonane jest świadomym i bezpośrednim zabójstwem istoty ludzkiej w początkowym stadium jej życia, obejmującym okres między poczęciem a narodzeniem. Jest to zamordowanie istoty bezbronnej, która nie ma żadnej możliwości obrony. Dziecko nienarodzone jest od początku powierzone opiece tej, która nosi go w łonie. Ale często właśnie matka podejmuje decyzję niezwykle trudną i bolesną i domaga się zabójstwa tej istoty. Jest to decyzja często podjęta w celu ratowania ważnych dóbr, takich jak własne zdrowie lub godziwy poziom życia dla dziecka, które może być chore. Mimo wszystko te i podobne racje, jakkolwiek poważne i dramatyczne nigdy nie mogą usprawiedliwić umyślnego pozbawienia życia niewinnej istoty ludzkiej. Papież potępia tu wszystkich, którzy zmuszają kobietę do tego strasznego czynu. Odpowiedzialność za ten czyn ponoszą również lekarze i pracownicy służby zdrowia, gdy oddają na służbę śmierci wiedze i umiejętności, które zdobyli by bronić życia. Papież przekonuje, ze dziecko musi być uważane za człowieka już od chwili poczęcia. Nawet naukowcy potwierdzają to cennymi dowodami. Kościół zawsze nauczał i nadal naucza, ze istota ludzka powinna być szanowana.
W kolejnym punkcie papież opisuje dramat eutanazji. Śmierć uznawana jest za bezsensowną, gdy następuje niespodziewanie w życiu otwartemu jeszcze na przyszłość, staje się natomiast upragnionym wyzwoleniem, gdy ludzkie życie zostaje pozbawione dalszego sensu, ponieważ pogrążone jest w bólu i nieuchronnie wystawione na coraz dotkliwsze cierpienie. Dzięki wykorzystaniu niezwykle skomplikowanych metod i urządzeń współczesna wiedza i praktyka medyczna są w stanie skutecznie działać w przypadkach dawniej beznadziejnych i łagodzić lub usuwać ból, a także podtrzymywać i przedłużać życie w sytuacjach skrajnej słabości. Często coraz silniejsza staje się pokusa eutanazji, czyli zawładnięcia śmiercią poprzez spowodowanie jej przed czasem i łagodne zakończenie życia. W rzeczywistości wydaje się to logiczne i humanitarne, przy głębszej analizie okazuje się absurdalne i nieludzkie. Ludzie ci bardzo często są izolowani przez rodziny i społeczeństwo, kierujące się prawie wyłącznie kryteriami wydajności produkcyjnej, wedle których życie nieodwracalnie upośledzone nie ma już żadnej wartości. Papież pisze, ze eutanazja jest poważnym naruszeniem Prawa Bożego. Eutanazja jest fałszywą litością nad drugim człowiekiem.
Ojciec Święty bardzo potępia tu samobójstwo. Tradycja Kościoła niezmiennie odrzuca je jako czyn zdecydowanie zły. Człowiek ma wrodzoną skłonność do zachowania życia, a samobójstwo jest aktem głęboko niemoralnym, ponieważ oznacza odrzucenie miłości do samego siebie. Papież potępia tu wszystkich, którzy popierają i pomagają w samobójstwie.
Dalej papież porównuje prawo cywilne z prawem moralnym. Często te dwa rodzaje prawa nie współgrają ze sobą, lecz się zupełnie różnią. Państwo nie może pozwalać na dopuszczenie przerywania ciąży i eutanazji. Prawo cywilne powinno kierować się sumieniem każdego człowieka i prawem moralnym. Prawo cywilne musi zapewnić wszystkim członkom społeczeństwa poszanowanie pewnych podstawowych praw, które należą do natury osoby i które musi uznać i chronić każde prawo stanowione. Wśród nich pierwszym i podstawowym jest nienaruszalne prawo do życia każdej niewinnej ludzkiej istoty. Prawa, które dopuszczają oraz ułatwiają przerywanie ciąży i eutanazję, są zatem radykalnie sprzeczne nie tylko z dobrem jednostki, ale także z dobrem wspólnym i dlatego są całkowicie pozbawione rzeczywistej mocy prawnej. Nieuznanie prawa do życia, właśnie dlatego, że prowadzi do zabójstwa osoby, której społeczeństwo ma służyć, gdyż to stanowi rację jego istnienia, przeciwstawia się zdecydowanie i nieodwracalnie możliwości realizacji dobra wspólnego.
Człowiek ma za zadanie chronić życie swoje i innych ludzi. Stwórca powierzył życie człowieka jego odpowiedzialnej trosce nie po to, by nim samowolnie dysponował, ale by go mądrze strzegł oraz zarządzał nim wiernie i z miłością. Bóg powierzył życie każdego człowieka drugiemu człowiekowi ? jego bratu, zgodnie z prawem wzajemności dawania i otrzymywania, składania siebie w darze i przyjmowania daru bliźniego. Jesteśmy wezwani, aby kochać i szanować życie każdego człowieka oraz dążyć wytrwale i z odwagą do tego, by w naszej epoce, w której mnożą się zbyt liczne oznaki śmierci, zapanowała wreszcie nowa kultura życia, owoc kultury prawdy i miłości. Jedynie do Boga może należeć decyzja o momencie śmierci człowieka.
