Szaweł urodził się około 5 r. (niektórzy uważają, że ok. 10 r.) w Tarsie, stolicy Cylicji w Azji Mniejszej. Pochodził z pokolenia Beniamina, a po rodzicach odziedziczył obywatelstwo rzymskie. Na przynależność do dwóch cywilizacji wskazują jego dwa imiona: żydowskie – Saul (Szaweł) i greckie – Paulos (Paweł). Jak napisał Łukasz w Dziejach Apostolskich, tego drugiego imienia Paweł zaczął używać na Cyprze, podczas pierwszej wyprawy misyjnej, kiedy spotkał się z prokonsulem Pawłem Sergiuszem i nawrócił go.
Młody Paweł studiował w Jerozolimie u jednego z największych ówczesnych rabinów, Gamaliela I. Jako żarliwy faryzeusz służył Bogu, dokładnie zachowując Prawo. Będąc teologiem, dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że nauczanie apostołów może zagrozić podstawom judaizmu, dlatego stał się gorliwym prześladowcą chrześcijan.
Około 36 r., po otrzymaniu od arcykapłana listów do synagog w Damaszku, Paweł udał się tam, aby uwięzić i sprowadzić do Jerozolimy wyznawców Chrystusa. Wtedy miało miejsce wydarzenie, które zdecydowało o całym jego dalszym życiu: z prześladowcy stał się gorliwym apostołem drogi, którą wcześniej zwalczał.
Po nawróceniu Paweł udał się na pewien czas do Arabii. Kiedy powrócił do Damaszku, zaniepokojeni jego przemianą Żydzi, postanowili go zgładzić. Dzięki pomocy braci udało mu się jednak uniknąć zasadzki i zbiec do Jerozolimy. Tam Barnaba, lewita z Cypru, cieszący się wielkim autorytetem w gminie jerozolimskiej, zaprowadził go do apostołów. Paweł mówił im o swoim posłannictwie i sposobie urzeczywistniania go, ale nieufni uczniowie odesłali go do Tarsu. Dopiero po kilku latach odnalazł go tam Barnaba i sprowadził do Kościoła w Antiochii, który odtąd stał się macierzystą wspólnotą przyszłego Apostoła Narodów.
Około 45 r., razem z Barnabą oraz Janem Markiem (późniejszym towarzyszem św. Piotra, ewangelistą), został wysłany przez gminę antiocheńską w pierwszą podróż misyjną.