Alfred Werner - (ur. 12 grudnia 1866) w Mlhausen koło (Elsass) - zm. 15 listopada 1919 w Zurychu), chemik szwajcarski. Opracował teorię związków kompleksowych [1]. W 1913 otrzymał nagrodę Nobla za sformułowanie w 1891 roku koordynacyjnej teorii wartościowości (teoria Wernera). Prowadził także badania nad izomerią oksymów, wprowadził długą formę układu okresowego - tzw. tablica Wernera
Tablica Wernera - wprowadzona przez Alfreda Wernera w 1905 roku długa forma układu okresowego opararta na tablicy Mendelejeva.
Alfred Verner
Szwajcarski chemik nieorganik. W latach 1885 - 1886 odbywał służbę wojskową w Karlsruhe i jednocześnie uczęszczał na wykłady profesora K. Englera [1842 - 1925] w Politechnice w tym mieście. W latach 1886 - 1889 studiował pod kierunkiem Hantzscha w Federalnej Politechnice w Zurychu (ETH) uzyskując dyplom z chemii technicznej. Rok później został doktorem tej uczelni. W latach 1890 - 1891 kontynuował badania w Paryżu w College de France w laboratorium Berthelota. Od 1893 r. był profesorem chemii Uniwersytetu w Zurychu.
Rozwijał wszechstronne badania dotyczące budowy związków nieorganicznych. Sformułował teorię budowy związków koordynacyjnych, którą uzasadnił licznymi wynikami doświadczalnymi. Zsyntezował wiele związków koordynacyjnych; usystematyzował dostępną mu wiedzę na ich temat, również dotyczącą metod doświadczalnych ich badania. Jego prace miały wpływ m.in. na wyjaśnienie budowy dwóch bodajże najważniejszych związków występujących w przyrodzie ożywionej, mianowicie chlorofilu i hemoglobiny oraz pogłębiły zrozumienie właściwości kwasowo - zasadowych. Duże znaczenie mają jego badania dotyczące izomerii związków chemicznych - zwłaszcza azotu, w tym oksymów (R2CNOH, gdzie R - alkil i/lub aryl) oraz związków koordynacyjnych.
Jego uczniami byli między innymi Karrer i P. Pfeiffer [1875 -1951].
Napisał wiele artykułów naukowych oraz wysoko cenione książki: Lehrbuch der Sterechemie, 1904 oraz Neuere Anschauungen auf dem Gebiete der anorganische Chemie, 1906.
Otrzymał Nagrodę Nobla (jako pracownik Uniwersytetu w Zurychu) w zakresie chemii w 1913 r. za prace nad wiązaniami chemicznymi w molekułach, zwłaszcza nieorganiczny.