Jestem Ikar, syn Dedala. Mój ojciec skonstruował wielkie skrzydła, dzięki którym można latać. Zakładam je i czekam na znak ojca, kiedy mamy się wzbić w powietrze. W pewnym momencie krzyczy: - "Teraz!". Wymachujemy skrzydłami w górę i w dół, w górę i w dół, aż w końcu powoli wznosimy się. Wyżej, wyżej, jeszcze wyżej! Z tej wysokości ludzie wyglądają jak mrówki, drzewa jak patyczki, a miasto jak mrowisko.

Powstanie świata!

Jestem sam, nie ma niczego, jest pusto.
Myślę, że stworzę wszystko. Tak, to na pewno będzie dobry pomysł!
Więc, od czego by tu zacząć i jak to wszystko poukładać żeby nic nie przeszkadzało sobie wzajemnie?
Więc pierwszego dnia stworzyłem niebo i ziemię żeby mieć, na czym budować pozostałe rzeczy.

Koniec. Sześć dni pracy nad tym, co tu widzę... Ogromne polany, rozdzielone pasmami puszcz i lasów, pokryte ciemnozieloną trawą, wśród których aż lśnią tysiące różnobarwnych kwiatów. Czy żółte czy liliowe, zawsze piękne. Wystają znad źdźbeł traw, dumnie ukazując swe wdzięki i lekko kołysząc na wietrze odchylają swe pąki hipnotyzując.

Wielu z nas, zapewne zastanawiało się, jak należy rozumieć opis stworzenia świata. Jako poemat zawierający określone treści religijne, które powinniśmy traktować metaforycznie, czy też jako naukową relację stworzenia, napisaną dosłownie, niczym kronika historycznych wydarzeń? Dopiero współczesna hermeneutyka biblijna rozwiewa nasze wątpliwości.