Jednym z istotnych elementów tragedii greckiej jest tragizm. Polega on na ukazaniu nierozwiązywalnego konfliktu: starcia jednostki z przerastającą ją siłą wyższą (fatum, bogiem, ideą). Zderzenie sprzecznych racji nieuchronnie prowadzi do katastrofy i klęski jednostki, co z kolei jest podstawą do tzw. katharsis - oczyszczenia z uczuć litości i trwogi, pobudzającego widza do podziwu i współ odczuwania z bohaterem. Niezbędnym elementem konfliktu tragicznego jest dojście przez bohatera do samowiedzy o swym losie (chwila, kiedy rozpoznaje on swoje przeznaczenie).
Najwybitniejszym przedstawicielem tragedii greckiej jest Sofokles. Napisał 120 dramatów, z których zachowało się zaledwie kilka. Jako nowator teatru wprowadził na scenę trzeciego aktora i dekoracje, oraz przede wszystkim wzbogacił tragedię i jej stronę psychologiczną.
Najwspanialszym utworem Sofoklesa jest „Antygona”, zwana chlubą teatru greckiego.
Dla lepszego zrozumienia losów Antygony należy poznać losy Edypa i związanego z tą postacią mitu Labdakidów. Antygona jest bowiem córką Edypa. Otóż królowi Teb, Lajosowi, wyrocznia przepowiedziała, że z woli bogów zginie z ręki własnego syna, a ten poślubi własną matkę, Jokastę. Gdy Lajosowi i Jokaście urodził się syn, okaleczyli mu nogi i porzucili w górach. Chłopczyka znaleźli pasterze, nadali mu imię Edyp i zanieśli do bezdzietnej królowej Koryntu. Gdy Edyp dorósł, wyruszył do Delf, by u wyroczni poznać imiona swoich rodziców. Po drodze Edyp napotyka możnego pana, którego dworzanie nakazują Edypowi przepuszczenie powozu. Wynika bójka, w której Edyp zabija nieznajomego. Był to jego ojciec, Lajos. Rządy w Tebach obejmuje teraz Kreon. W okolicznych górach pojawia się Sfinks-Potwór o głowie kobiety, ciele lwa i ogonie węża. Sfinks pożera wszystkich, którzy nie potrafią rozwiązać jego zagadki. https://essaytypers.net/online-essay-service Kreon ogłasza, że ten kto rozwiąże zagadkę Sfinksa, otrzyma królestwo tebiańskie i za żonę Jokastę, wdowę po Lajosie. Edyp rozwiązuje zagadkę i Sfinks rzuca się w przepaść. Edyp żeni się z Jokastą, która rodzi mu córki Ismenę i Antygonę oraz dwóch synów. Nad Tebami wisi jednak klątwa bogów, więc wezwano Terezjasza, wieszcza. Ten wyjawił prawdę o Edypie. Edyp z rozpaczy wykłuł sobie oczy i porzucił Teby, a Jokasta powiesiła się. Ród Edypa spotkało jeszcze wiele nieszczęść (jego synowie Polinejkes i Eteokles wzajemnie się pozabijali), zanim bogowie cofnęli swoją klątwę. Tragedia „Antygona” nawiązuje do tych wydarzeń, gdyż rozpoczyna się rozmową Antygony i Ismeny o śmierci ich brata Polinejkesa, którego Kreon zabronił pogrzebać. Ismena lęka się naruszyć zakaz Kreona. Natomiast dla Antygony ważniejszy jest nakaz moralny oraz prawo boskie, nakazujące pogrzebanie zmarłego.
Antygona musi dokonać wyboru między dwoma racjami, z których obie są równie ważne i sprzeczne ze sobą. Jako kochająca siostra, wierna prawu boskiemu, czuje się zobowiązana do pochowania i uczczenia zwłok brata Polinejkesa. Jeśli tego nie uczyni, nie tylko ciało zmarłego zostanie pohańbione, lecz dusza Polinejkesa nie zazna spokoju. Z kolei, gdy to uczyni, wejdzie w konflikt z prawem państwowym, gdyż Kreon zabronił pod karą śmierci pochować Polinejkesa, uznając go za zdrajcę. Wybierając pomiędzy posłuszeństwem prawu boskiemu, a rozkazowi królewskiemu, Antygona wybierze, zgodnie ze swoim sumieniem, prawo boskie. Poniesie za to śmierć, jednak w Hadesie czeka ją wdzięczność zmarłego brata.
Kreon także musi wybierać pomiędzy działaniem, które nakazywało mu sumienie i uczucia rodzinne, a decyzją konieczną do utrzymania autorytetu władzy. Wydając rozkaz, zabraniający pochowania Polinejkesa, miał na celu dobro społeczne, gdyż uznał go za zdrajcę. Z drugiej strony Antygona była członkiem rodu królewskiego i narzeczoną syna Kreona, Hajmona. Mając na celu dobro swego syna i Antygony, Kreon mógł cofnąć rozkaz. Lecz nadszarpnąłby tą decyzją swój autorytet i mógł zostać posądzony o niesprawiedliwość. Wybierając zaś dobro społeczne, utrzymanie silnej władzy i interesu państwa, naraził się bogom. Pogwałcił prawa religijne, nakazujące pochować zwłoki zmarłego. Kreon złamał prawo boskie - musi być za to ukarany. Popełnia on grzech pychy, za co usłyszy od własnego syna: "Niczym królestwo, co jednemu służy." Kreona, który jest winien śmierci trzech osób (Antygony, jej narzeczonego, a własnego syna - Hajmona i swojej żony), los skazuje na wyrzuty sumienia, które będą go dręczyły do końca życia.
Hajmon służy jako ogniwo łączące oboje bohaterów. Ukazany jest konflikt Hajmona pomiędzy uczuciami i powinnościami synowskimi z uczuciami i powinnościami narzeczonego. Szalę jego uczuć przeważa opinia publiczna solidaryzująca się z Antygoną. Katastrofa Antygony pociąga za sobą śmierć Hajmona - początek katastrofy Kreona . Za losem synów idzie Eurydyka. Kreon traci wszystkich najbliższych niemal w jednej chwili. Pozostał sam - „by cierpiąc będąc odtąd żywym trupem”. W tym konflikcie Antygona okazuje wytrwałość, odwagę, przeciwstawianie się despotyzmowi i przemocy, wierność swoim poglądom, niezależność, miłość do brata, poczucie więzi z tradycją i religią.
Obie strony reprezentują prawo i bezprawie. Prawo jednego bohatera jest bezprawiem drugiego. Dla Kreona nadrzędnymi wartościami są rozum, ład społeczny i państwo. Dla Antygony natomiast, kierującej się wiarą i miłością, nadrzędne są przykazania duchowe. Konflikt Antygony z Kreonem jest więc konfliktem wartości i konieczności, bowiem bohaterowie bronią przeciwnych racji. Rozum zostaje przeciwstawiony miłości, prawo ludzkie - prawu boskiemu, interes zbiorowości (państwo) - obronie jednostki. Z tego względu, że racje obu stron są równorzędne, konflikt tragiczny jest nierozwiązalny, prowadzi nieuchronnie do klęski bohaterów.
Tragizm jest wywołany szczególną konstrukcją losów bohaterów, którzy niezależnie od siły charakteru i szlachetnych intencji sprowadzają na siebie śmierć lub klęskę.
„Antygona” Sofoklesa zajmuje szczególne miejsce w światowym dorobku dramaturgicznym. Jest to dramat o charakterze uniwersalnym, ponadczasowym, inaczej odczytywanym w każdej epoce.
Mimo upływu wieków „Antygona” jest dziełem wciąż aktualnym, przedstawione w niej konflikty i problemy, z którymi borykają się bohaterowie, są wciąż żywe.