Dokonując analizy i interpretacji wiersza D. Naborowskiego "Krótkość żywota" oraz odwołując się do innych utworów z epoki, przedstaw barokowe spojrzenie na ludzkie życie.

Ludzi epoki baroku bardzo fascynował upływ czasu i przemijalność ich żywota. Rzeczywistość nie jest stała, tylko zmienna, płynna, nic nie istnieje, ale wszystko się staje. Pięknem jest upływający czas, bieg dni, godzin, kruchość tego świata. Zachwycające jest nie to co wieczne, lecz to co krótkie, niespodziewane. Życie ludzkie nie byłoby tak cenne i niezwykłe, gdyby nie było ograniczone i pełne niespodzianek.
Spojrzenie ludzi baroku na świat najlepiej odzwierciedla Daniel Naborowski w swoim utworze „Krótkość żywota”. W wierszu tym, podmiotem lirycznym jest autor, człowiek wykształcony i inteligentny, który poucza odbiorcę (każdego z nas) i uświadamia mu istotę życia ludzkiego. Mówi, że jest ono zaledwie „czwartą częścią mgnienia”. Człowiek rodzi się, umiera, a to co pomiędzy jest niezauważalne, nieważne. Nie można myśleć o tym, że dożyje się starości, bo tak naprawdę nie wiadomo co może stać się za chwilę. Wielu ludzi umarło jeszcze przed narodzeniem, nie dane im było zobaczyć piękna tego świata „wielom była kolebka ich grobem, wielom matka ich mogiła”. Dlatego nie można być niczego pewnym. Wszystko składa się z rzeczy niestałych, krótkotrwałych „dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt – żywot ludzki słynie”
W wierszu tym, podobnie jak w większości utworów występuje topos vanitas, czyli artystyczna prezentacja kruchości ludzkiego życia. Nazwa tego motywu pochodzi od fragmentu biblijnej Księgi Eklezjastesa: „Vanitas, vanitatum et omnia vanitas”, czyli „Marność nad marnościami i wszystko marność”.
W utworze występują też różne środki stylistyczne mające na celu urozmaicenie i wzmocnienie wymowy wiersza. Są to na przykład rymy parzyste, epitety („krótka rozprawa”), przenośnie („kolebka grobem”), wyliczenia („dźwięk, cień dym...”).
W baroku większość utworów poświęcona była tematyce przemijania i ogólnej koncepcji ludzkiego żywota. Wszedzie przejawia się topos vanitas. W niektórych wierszach możemy też znaleźć topos róży, która została nazwana „symbolem symboli”, ponieważ łączy w sobie wiele znaczeń: wieczność, nieśmiertelność, natchnienie, miłość, piękno, wiosnę, radość czy modlitwę. Może jednak oznaczać też śmierć, przemijanie, kruchość, etc.
Podsumowując to wszystko uważam, że ludzie baroku mieli bardzo pesymistyczną wizję świata. Twierdzili, że wszystko jest marnością, życie nie ma sensu. Nie należy się nim cieszyć, bo jest kruche i bardzo łatwo można je złamać. W chwili narodzin w życie człowieka wpisana jest już jego śmierć.

Related Articles