Jan z Czarnkowa (ok.1320-1387) podkanclerz, archidiakon gnieźnieński. Słynny kronikarz. Studiował prawo, ale mówi się także, że studiował na jednym z włoskich uniwersytetów. Zajmował się gromadzeniem materiałów historycznych. Był człowiekiem energicznym i pokazał się jako biegły dyplomata. Po śmierci Kazimierza Wielkiego został oskarżony o kradzież insygniów królewskich z grobowca króla, przywłaszczenie znacznych sum pieniędzy oraz inne pomówienia.
Kronika Jana z Czarnkowa obejmująca wydarzenia historii Polski w latach 1370-1384 powstała pod koniec XIV w. Kronika powstała prawdopodobnie pod koniec jego życia. Jest jedynym z najciekawszych zabytków dziejopisarstwa polskiego i stanowi cenne źródło do dziejów politycznych i społecznych. Kronika napisana po łacinie, została przetłumaczona w 1905r. przez Józefa Żerbiłłę.Kronika często wykorzystywana jest w procesie dydaktycznym. Dzieło rozpoczyna opis śmierci Kazimierza Wielkiego i zawiera fakty, których Janko z Czarnkowa był świadkiem. Kazimierz Wielki zostaje ukazany jako prawdziwy wzór władcy, a czasy Ludwika Węgierskiego są ukazane jako okres chaosu i niepewności.