Jean Arthur Rimbaud
(20.X.1854 - 10.XI.1891)
1862-1868
Rimbaud w szkole. Uczy się dobrze i zadziwia profesorów swą sprawnością literacką. Rimbaud zadziwiał jednak otoczenie swoją wczesną dojrzałością literacką. Od podręczników szkolnych szybko przerzucił się do poetów współczesnych czytał romantyków, zwłaszcza Wiktora Hugo , parnasistów
( parnasizm - kierunek w poezji francuskiej drugiej połowy XIX w. będący reakcją na subiektywizm i formalną niedbałość romantyzmu, postulujący erudycyjną opisowością i kunsztowną formą , wywodził się z hasła „sztuka dla sztuki” ), Baudelaire’a . Można wykryć te trzy źródła w pierwszych jego wierszach francuskich, ale u szesnastoletniego poety wszystko było już pełne , bogate, własne. Statyczne opisy głowy fauna, kredensu, oberży, widzenie szczegółów przypomina parnasistów, ale tylko na chwilę; niespodziane akcenty humoru , kpiny, groteski daleko odbiegają od tych wzorów. Rimbaud przejmował niekiedy sarkazm Baudelaire’a , równocześnie za jego przykładem wprowadzał pojęcia- symbole, zaczął nawet uwieczniać rzeczowniki pisząc je od dużej litery np. Natura prze N. Buntował się przeciwko dualizmowi ciała i duszy człowieka, przeciwko zastanej koncepcji człowieka, popieranej zarówno przez religię, jak i myśl racjonalistyczną. W pojęciu Rimbaud’a tylko barbarzyńca mógł zachować zdolność do szczęścia. Barbarzyńca prezentował bujną naturę ludzką okaleczoną przez katechizm i cywilizację, naturę pierwotną , która dąży do swobody.
1869
W „Monitorze” dwutygodniku ukazuje się w kolejnych odcinkach łacińskie wiersze Rimbaud’a. W pierwszym z nich autor obiecuje sobie „Tu vatem eris”- poetą zostanę
1870
Jedzie do Paryża , gdzie zostaje aresztowany za włóczęgostwo. W kilka dni po powrocie do Charleville ucieka z domu po raz wtórny i udaje się pieszo do Brukseli. Pisze w drodze „Zalotną”, „Zieloną gospodynię”, „Kredens”, „Marzenia zimowe”, „Moją bohemie”.
1871-1873
„Pierwsza komunia” łączy się z gwałtownie bluźnierczym okresem w życiu Rimbaud’a i wydarzeniem rodzinnym: pierwszą komunią siostry Izabeli. W tym samym roku pisze „Co mówił poetą na temat kwiatów”, „Samogłoski” i „Statek pijany”.
Siedemnastoletni fenomenalnie uzdolniony poeta, duszący się w atmosferze małego miasteczka i pod władzą apodyktycznej matki , zbuntowany przeciw wszystkim i wszystkiemu i żywiący niezmierne ambicje stworzenia nowego języka , nowej poezji i nowej rzeczywistości. Rimbaud jest postrzegany jako dzikus o hippisowskiej aparycji i manierach jako człowieka ekscentrycznego i bezczelnego. Sam Verlaine natomiast szaleje na punkcie Rimbauda. Całymi dniami włóczą się razem po ulicach Paryża i kawiarniach , piją nie ukrywają się zbytnio z erotyczną naturą swego związku.
Rimbaud chwilowo wraca do rodzinnego miasta i pisze tam „Przypomnienie”, „Michała i Krystynę”, „Łzę”. W 1872 obaj przyjaciele wsiadają do pociągu i po różnych perypetiach docierają do Brukseli. Weseli wędrowcy rozpoczynają swój wspólny , cygański żywot.
1875
Rimbaud wyjeżdża do Niemiec do Stuttgardu , udziela lekcji francuskiego. Zerwanie znajomości z Verlaine. Rimbaud na zawsze zrywa z pisaniem. Niczyja chyba poezja nie doczekała się tak rozmaitych , tak sprzecznych ze sobą, tak dziwacznych komentarzy. Zastanawiano się nawet , czy zamilknięcie Rimbaud’a nie miało większego znaczenia niż wiersze. Dla ludzi wychowanych w atmosferze symbolizmu stawiających sztukę na ponad wartościami życia, to zamilknięcie było nie pojętym , heroicznym aktem abnegacji. Zakładano ,że inspiracja poetycka jest źródłem nie wysychającym, że raz rozbudzony pęd do pisania nie może się wyczerpać. Zarówno jednak we Francji, jak i poza jej granicami wśród zwykłych czytelników przeważało wyobrażenie człowieka, który machną ręką na Europę razem z jej poezją i uciekł na koniec świata. Rimbaud był wcieleniem starego mitu ucieczki od cywilizacji, który odradzał się uporczywie, zmieniając jedynie swoją retorykę, aż do połowy naszego stulecia. Jedzie do Marsylii. Tam zaciąga się do hiszpańskiej armii , lecz nie decyduje się na wyjazd do Hiszpanii i w październiku wraca do rodziny. Uczy się języków: hiszpańskiego, arabskiego, włoskiego, nowogreckiego i holenderskiego.
1877
Wyjeżdża do Wiednia . W Hamburgu otrzymuje pracę w cyrku. Zwiedza Rzym.
1890-1891
W styczniu Rimbaud odczuwa tajemnicze bóle w prawej nodze. W marcu przestaje nią władać . W szpitalu w Marsylii amputują mu nogę. Choroba atakuje drugą nogę. 10 listopada umiera. Karta zgonu zawiera diagnozę raka. Poetycki talent Rimbaud’a zabłysnął jak meteor - wszystkie wiersze poety powstały między piętnastym a dziewiętnastym rokiem życia. Twórczość zakończył jako autor poematów prozą („Sezon w piekle” , „Iluminacje”).
W poezji Rimbaud’a można dostrzec zapowiedź surrealizmu . Pozostawił po sobie niezbyt obfity dorobek literacki , który jednak wystarcza do uznania go za jednego z największych twórców nowej, zapowiadającej XX wiek, poezji Motywem występujących bardzo często w jego wierszach jest bunt wobec świata i poczuciu nieograniczonej, jednostkowej niezależności. Taki charakter właśnie ma właśnie wiersz „Moja bohema”, o treściach autobiograficznych: typowej doli kawiarnianego „cygana” został w wierszu przeciwstawiony model życia tułaczego i niezależnego nawet w najgorszej biedzie.