21.03.1780
Warszawa
Drogi Dawidzie!
Witam Cię serdecznie! Po otrzymaniu twojego listu, w którym poprosiłeś mnie o opis mojej małżonki, chwyciłem pióro i zabrałem się do pisania tego oto listu. Nie chcąc Cię zanudzać przejdę do rzeczy.
Moją żonę poznałem w mieście. Zakochałem się w niej od pierwszego wejrzenia. Zaczęliśmy flirtować ze sobą. Szczerze mówiąc to była jeszcze jedna rzecz, która mnie zainteresowała. Chodzi mi o cztery wioski, które posiada w posagu. Moja „druga połowa” jest elegancką kobietą. Ubiera się w wytworne suknie i nosi piękne klejnoty. Na głowie ma zaś perukę. Kreuje się na wzór mody francuskiej, przez co niestety nie układa się nam najlepiej.
Pomimo, iż jest piękna jej charakter pozostawia wiele do życzenia. Dla niej najważniejszą wartością są pieniądze i moda. Inna z cech charakteru, która mnie irytuje to snobizm owej damy. Wyobraź sobie Drogi Dawidzie, że po spisaniu intercyzy posłałem po karetę, która miała zawieźć mnie i moją małżonkę do posiadłości. Jednak widząc nadjeżdżający powóz, Maria wyśmiała go mówiąc , iż jest to stary grat i w dodatku nie ma resorów. Nie zwróciłem na to zbytniej uwagi i myśląc, iż takie kaprysy są normalne na początku związków, kupiłem karetę z resorami. Był to jednak początek tego co mnie czekało. Dojeżdżając do posiadłości niesamowicie się zdziwiła prostotą i (jak sądzi) ubóstwem owego mienia. Widząc jak potraktowała moją służbę i po tym jak skrytykowała pomieszczenia, uciekłem i zacząłem rzewnie płakać. Dowodzi to o jej rozrzutności.
Mam nadzieję że niedługo rozstaniemy się z Marią, a wtedy odwiedzę Cię Przyjacielu i opowiem Ci dokładniej moją historię. Pozdrawiam Cię serdecznie Dawidzie!
Twój Przyjaciel Piotr!