Genezą utworu stało się wesele Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną w pod-krakowskich Bronowicach w listopadzie 1900r. Postaci można podzielić na osoby (rzeczywiste) i osoby dramatu (zjawy). Głównymi osobami są: Pan i Panna Młoda, Gospodarz (Włodzimierz Tetmajer), Gospodyni, Dziennikarz (ze stańczykowskiego, konserwatywnego pisma "Czas"), Poeta (Kazimierz Przerwa-Tetmajer), Czepiec (wójt, starosta wesela), Klimi-na, Radczyni (Antonina Domańska - autorka książek dla dzieci), Rachela (córka karczmarza Singera), Jasiek (brat Panny Młodej).

Geniusz artystyczny i wielostronność zainteresowań Stanisława Wyspiańskiego pozwala mu na dokładne przyjrzenie się społeczeństwu polskiemu. Wyniki swojej obserwacji stanowiące niejako przekrój polskiego narodu i portret własny paru pokoleń Polaków zawiera Wyspiański właśnie w „Weselu”.

Główny wątek utworu stanowi wesele przyjaciela Wyspiańskiego, Lucjana Rydla, z wiejską dziewczyną.

Zastanawiałem się jak można „namalować” portret dekadenta i doszedłem do wniosku, że słowa to tylko jeden z wielu środków przekazu tej postawy, niekoniecznie najlepszy.

Różnie możemy definiować dekadentyzm ale jedno wiemy na pewno – ta postawa odegrała bardzo ważną rolę w kształtowaniu ówczesnego „kultu pesymisty”.

Czy każdy człowiek jest zdolny do morderstwa ?

Prawdopodobnie nikt z nas nie chciałby zabić drugiego człowieka. Ale okre-ślenie czy ktoś jest zdolny do morderstwa nie jest takie oczywiste. Dowiemy się tego tylko wtedy, gdy znajdziemy się w takiej ekstremalnej sytuacji. Dopiero wówczas będziemy mogli udzielić odpowiedzi na to pytanie.