Literackie dialogi z Bogiem. Przedstaw i omów problem, analizując wybrane teksty - prezentacja

Chciałbym zaprezentować państwu temat zatytułowany „ człowiek w dialogu z bogiem.. „ na początku chciałbym przytoczyć definicję dialogu. Otóż jest to komunikacja werbalna, komunikacja z użyciem języka naturalnego czyli mowy jako środka komunikacji. Jest to podstawowy sposób komunikacji międzyludzkiej. Jak się okazuje dialog z Bogiem był w literaturze monologiem, dowieźć można tego na podstawie utworów na których opiera się moja prezentacja. Są nimi : Bogurodzica, Dziady, Treny i wiersz Smutno mi Boże a podstawie podanych utworów chcę dowieść że bohaterowie literaccy przyjmowali wobec Boga różne postawy. Było, lekceważenie, bojaźń, bunt i uwielbienie a więc skrajnie różne, przeciwstawne.
Początki literatury polskiej, jak wszyscy wiemy, sięgają początkom epoki średniowiecza. Jednym z pierwszych, a jednocześnie najlepiej znanym utworem o którym informacja zachowała się do dzisiejszych czasów jest pieśń (czy może modlitwa) "Bogurodzica". Już w tym utworze możemy zauważyć próby zwracania się do Boga. Twórca utworu zwraca się do Matki Boskiej o pośrednictwo między ludźmi, a jej synem, Chrystusem, a także kieruje prośbę o zbawienie pośmiertne bezpośrednio do Jezusa. Jest to chyba pierwszy ze znanych nam utworów, w których występuje pewnego rodzaju dialog między autorem (podmiotem lirycznym) a Bogiem - w tym przypadku jego synem.
Bogurodzica składa się z modlitewnych próśb. Pierwsza zwrotka zawiera apostrofę do Matki Boskiej , by zyskała przychylność Chrystusa dla ludzi . Maryja występuje jako pośredniczka między Jezusem a wiernymi. Prośba w drugiej zwrotce kierowana jest bezpośrednio do Chrystusa . Wierni, powołując się na zasługi Jana Chrzciciela - błagają o obdarowanie wartościami najważniejszymi dla ówczesnych ludzi. Są nimi: pobożne życie na ziemi (zbożny pobyt – znaczy szczęśliwe, dostatnie życie) i zbawienie po śmierci (rajski przebyt - znaczyprzebywanie w raju).
Najbardziej znanym dialogiem który możemy znaleźć w literaturze jest zawarta w Dziadach napisanych przez Adama Mickiewicza – Wieka Improwizacja. O ile w Bogurodzicy, jak i w wielu znanych religijnych utworach i modlitwach zwracano się do Boga z prośbami i dziękowano Mu za łaski tak w Dziadach spotykamy się z zupełnie czymś odmiennym. Konrad, znajdujący się w stanie natchnienia, zaczyna swój monolog w kierunku Boga. Chciał dla siebie siły i mocy, żądał od Boga „rządu dusz”, z całego serca pragnął oswobodzić Polski naród. Był bardzo wrażliwy, nie potrafił znieść ogromu ludzkiego cierpienia, twierdził że
„Nazywam się milion, bo za miliony
Kocham i cierpię katusze”
*Na początku dialogu, Konrad porównuje się do Boga, gdyż uważa że poprzez swą poezje jest tak samo nieśmiertelny jak Bóg i poprzez nią ma taki sam wpływ na ludzi jak.