Serce – symbol życia uczuciowego, siedlisko wzniosłych namiętności jest przeciwwagą - odkąd człowiek zaczął zastanawiać się nad pytaniem, jak żyć– dla rozumowego „ogarniania” świata.
W którą stronę powinny kierować się ludzkie dążenia, aby osiągnąć szczęście: iść za głosem serca, czy raczej rozumu?
Spójrzmy, jakie propozycje odpowiedzi podsuwa nam literatura na przykładzie konkretnych bohaterów.

By zinterpretować słowa Tadeusza Różewicza, jednego z przedstawicieli pokolenia Kolumbów, które w swe dorosłe życie wkroczyło wraz z wybuchem drugiej wojny światowej, najpierw należy zastanowić się, czym jest zło, określić przyczyny powstawania, oraz następstwa i konsekwencje, które wywołuje.

Człowiek wydaje się być do tej pory największą tajemnicą i zagadką, jaką pisarze przez właściwie wszystkie epoki literackie próbowali rozwikłać. Poprzez losy swoich bohaterów ukazali jak skomplikowany i zarazem interesujący jest człowiek. Pokazali, iż każdy z nas tak naprawdę odgrywa inną rolę i wydaje się być innym, natomiast znalezienie dwóch identycznych osób, o podobnym charakterze, temperamencie, marzeniach i pragnieniach graniczy z cudem.

Człowiek... Kim jest? „Koroną stworzenia”-istotą, o której Księga Rodzaju mówi, że odzwierciedla Stwórcę. Przedstawiciela ludzkości nie da się określić jednoznacznie, ponieważ ma złożoną naturę: cielesną oraz duchową i jak stwierdził Mikołaj Sęp Sarzyński „jest wątła, niebaczna, rozdwojona w sobie”.