Motyw władzy i władcy pojawia się w każdym czasie historycznym, a co za tym idzie funkcjonuje w literaturze. W każdej epoce pojawia się panujący, którego pochłania żądza władzy. Jest to wiecznie żywy problem. Sprawowanie władzy potrafi zniszczyć człowieka, zamienić go w oprawcę, o ile służy to utrwaleniu jego pozycji.

Nie sposób zaprzeczyć, iż władza, jako możliwość sprawowania kontroli i wpływania na działania osób lub rzeczy, jest dobrem bardzo pożądanym. Niektóre teorie głoszą nawet, iż motorem każdego ludzkiego działania jest zwierzęca żądza posiadania władzy (w najszerszym tego słowa znaczeniu). Społeczność homo sapiens, w której przyszło nam funkcjonować, jest skłócona i opętana walką o wpływy z natury rzeczy; czy zatem władzę zlikwidować można, a jeśli tak – to po co? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć.

Czy lektury szkolne muszą być nudne i nieciekawe? A może są takie, w których zaczytują się nawet najwięksi przeciwnicy czytania? Tego nie wiem, ale przedstawię mój stosunek do wybranych lektur.

Pierwszym przykładem lektury wzbudzającej we mnie negatywne odczucia jest powieść epistolarna „Cierpienia młodego Wertera” autorstwa J.

Od początku w literaturze pojawiają się wizje, sny i proroctwa. Mogą one pełnić różne funkcje. Często są emanacją stanów wewnętrznych bohatera, niejednokrotnie właśnie ze snów i wizji dowiadujemy się prawdy o stanie jego umysłu i o tym ,„co mu w duszy gra”. Dopełniają one charakterystykę bohatera, są prognozą przyszłości.