Średniowiecze to epoka miedzy V, a XV wiekiem. w tej epoce było wiele tekstów o temacie Matki Boskiej.
Przedstawiały one Maryję w różnych wizerunkach. Przede wszystkim Maryja była ukazana jako osoba nad ludzka, pośredniczka między Bogiem, a człowiekiem. ,,Bogurodzica'' i ,,Lament Świętokrzyski'' są najstarszymi zabytkami języka polskiego , których autorów nie znamy.

Niewiele powstało i zachowało się dzieł polskiej literatury średniowiecznej. Pisano przede wszystkim po łacinie, który to język obowiązywał w Kościele katolickim. Powstające w tym okresie utwory, głównie o tematyce religijnej, często były anonimowe, pisane na Bożą chwałę. Należą do nich między innymi takie zabytki piśmiennictwa polskiego jak najdawniejsza ze znanych polskich pieśni religijnych - „Bogurodzica” (a raczej jej dwie pierwsze zwrotki) czy „Posłuchajcie bracia miła.

Każda epoka tworzy bohaterów ? rycerzy na miarę swoich czasów. Najsławniejsi rycerze antyku to Achilles i Hektor czy Apollon i Marsjasz. Zaś wybitni rycerze średniowiecza to chociażby Tristan, Cyd, Roland oraz rycerze króla Artura. Średniowiecze nastało zaraz po antyku, więc pewne elementy obu tych epok się przenikają.

Okres średniowiecza jest przepełniony wielką ilością wzorów, co do zachowania się człowieka. Są to m.in. wzorzec świętego, rycerza, władcy idealnego oraz wzór ascety. Człowiek ten, który postanawia porzucić dobro doczesne, aby móc zyskać życie wieczne. Świadomie przyjmował na siebie cierpienia cielesne w celu udoskonalenia swojej duszy.