Niewielu jest ludzi, których ominęły młodzieńcze rozczarowania i miłosne bolączki. Na ich żyznym gruncie wyrastają kompleksy, które można przy odrobinie samoświadomości zwalczać lub też zostawić aby rozwijały się samopas, pozwalając wniknąć niepostrzeżenie w najgłębsze zakamarki psychiki. Takie chwasty są naturalną koleją rzeczy na ścieżce każdego z nas i od odpowiedniego ich traktowania zależy nasza kondycja psychiczna.

Tom „Pożegnanie z Marią” autorstwa Tadeusza Borowskiego, to zbiór opowiadań, które w przejmujący sposób opisują doświadczenia i losy człowieka, któremu przyszło żyć w obozie koncentracyjnym. Autor zwraca szczególną uwagę na proces niszczenia wszelkich wartości moralnych w ekstremalnych warunkach.

Witold Gombrowicz i Bruno Schulz są twórcami tej samej epoki. Pisali jednak oni zupełnie odmiennie. Gombrowicz jest prozaikiem i socjologiem, ukazuje nam mechanizmy rządzące światem, a Schulz jest raczej poetą i psychologiem, skupia się na badaniu ludzkiej duszy. Narracja u Gombrowicza jest obiektywna.

PUSTE POKOJE

W jednym z wywiadów z Wisławą Szymborską, można znaleźć następującą wypowiedź pisarki:
„Pocieszam się zresztą, że zwierzęta nijakiej świadomości nie mają, bo byłoby jeszcze więcej zrozpaczonych istot na świecie. Naturalnie zwierzęta też mają swoje chwile rozpaczy, tylko jakoś łatwiej da się to załatwić.