Deklinacja pierwsza jest jedną z najłatwiejszych w języku łacińskim - dlatego bez obaw i lęków, wszystko postaram się tutaj umieścić.

Odmiana:
W deklinacji pierwszej odmieniamy tylko i wyłącznie rodzaj żeński.

Jak go rozpoznać?
To proste, w mianowniku (nominativus) ma końcówkę -a w liczbie pojedynczej (singularis) i -ae w liczbie mnogiej (pluralis).

Deklinacja II zwana jest też deklinacją -o. Należą do niej rzeczowniki i przymiotniki zakończone w nom.sing. w rodzju męskim na -er, -us, zaś w rodzaju nijakim na -um, a w gen.sing. na -i. To zakończenie w gen.sing. jest charakterystyczne i informuje o przynależności do deklinacji.


Zasady:
-gen.

dativus possesivus – celownik dzierżawczy – stan posiadania można wyrazić na dwa sposoby: - za pomocą wyrazu habeo-mieć nap. Romani multas deos habent – za pomocą konstrukcji dativus possesivus np. romanis multi dei sunt, w tej konstrukcji osoba lub rzecz która posiada, występuje w celowniku (dat.

Magister pueris et puellis chartam monstrat et:(Nauczyciel pokazuje chłopcom i dziewczynkom mapę:)
,, En-inquit -Polonia patria nostra est.(,, Oto -mówi-Polska nasza ojczyzna.) Nos Poloni in Polonia habitamus. (My Polacy mieszkamy w Polsce.) Polonis finitimi sunt:( Sąsiadami Polski są:) incolae Germanicae Reipublicae Democraticae*, Bohemoslavi** et populi, qui in Unione Sovietica*** habitant.