Starożytni Grecy nie posiadali nazwisk rodzinnych lud dziedzicznych, które przechodziłyby z ojca na syna. Nowo narodzonym dzieciom nadawano dowolne imiona w pięć, siedem lub dziesięć dni po urodzeniu. Bardzo stary obyczaj nakazywał nadawać najstarszemu synowi, a potem w ogóle synowi imię po dziadku lub ojcu, a córce - po babce lub matce.

NON TAM PRAECLARUM EST SCIRE LATINE QUAM TURPE NESCIRE
Nie tylko chwalebnie jest znać łacinę, co haniebnie jest jej nie znać

QUIDQUID DISCIS, TIBI DISCIS
Czegokolwiek się uczysz, uczysz się dla siebie

NON SCHOLAE, SED VITAE DISCIMUS
nie uczy

A
Absens carens - nieobecny traci, nieobecny sam sobie szkodzi
Ab urbe condita - od założenia miasta
Ad futurum rei memoriam - na przyszłą rzeczy pamiątkę
Amor omnia vincit - miłość zwycięża wszystko
Ars longa, vita brevis - sztuka długotrwała, a życie krótkie
Asinus asinorum - osioł nad osłami
Audaces fortuna iuvat - śmiałym szczęście sprzyja
Ab equis ad asinos - z koni na osły (z pieca na łeb, z deszczu pod rynnę).

- "Absens carens"- nieobecny sam sobie szkodzi;
- "Aequo pulsat pede" - śmierć puka jednako (do drzwi bogatych i biednych);
micos timere debet, quem multi timeut"- powinien bać się wielu, (ten) kogo się wielu boi;
- "Amicos vincere inhonesta est victoria"- jest kaniebnym