JADŁOWSTRĘT
(Anoreksja)
Jadłowstręt psychiczny zaczyna się najczęściej w początkowym okresie dojrzewania, kiedy młoda dziewczyna jest przekonana o własnej otyłości. Dziewczęta dotknięte ta chorobą są zazwyczaj ambitne, posłuszne, uważane za wzorowe córki. Niektórzy psychiatrzy uważają, że jedzenie staje się jedyną strefą życia, które mogą same kontrolować.
Chore cierpiące na jadłowstręt nieustannie się głodzą, co powoduje spadek ich masy ciała. Mimo znacznego wyniszczenia niektóre nadal są przekonane o własnej nadwadze. Niekiedy chore z pedanterią przygotowują własne jedzenie. Na przykład kroją je na bardzo małe kawałki, a następnie bardzo precyzyjnie układają je na talerzu.
BADANIA DIAGNOSTYCZNE
U chorych z anoreksją często stwierdza się suche skórę, cienkie i łamliwe włosy, niskie ciśnienie tętnicze, wolna akcje serca. Objawy te są odpowiedzią organizmu na systematyczne głodzenie. Niektóre osoby skarżą się na zaparcia oraz dłuższą wrażliwość na zimo. Zanik tkanki tłuszczowej i spowodowany tym spadek temperatury ciała może doprowadzić do pojawienia cienkich włosów (meszku) na całym ciele. Zanik tkanki tłuszczowej i związane z tym głodzeniem zaburzenia hormonalne prowadza do zatrzymania miesiączkowania. Chore z jadłowstrętem mogą też skarżyć się na zawroty głowy i bezsenność. Często występuje u nich niedokrwistość.
LECZENIE
Leczenie niedożywienia oraz powikłań związanych z głodzeniem wymaga za zwyczaj, szczególnie w przypadku osób z jadłowstrętem, hospitalizacji. Ale nawet w warunkach szpitalnych trzeba zwrócić baczną uwagę na odżywianie pacjentki, ponieważ często stara się ona wyrzucić lub ukryć jedzenie – osoby z jadłowstrętem stosują bardzo różne postępy, aby przekonać otoczenie, że spożywają pokarm, podczas gdy w rzeczywistości wyrzucają go. W celu prawidłowego odżywiania oraz uzupełnienia ubytku masy ciała może niekiedy okazać się niezbędne karmienie za pomocą sondy lub nawet dożylne podawane substancji odżywczych, ograniczenie wysiłków fizycznych i troskliwa opieka pielęgniarska. Aby doprowadzić do zmiany nieprawidłowych przyzwyczajeń związanych z odżywianiem, a także obsesyjnych myśli dotyczących własnej wagi, konieczne jest wprowadzenie terapii behawioralnej.
Często konieczna jest także pomoc psychologiczna dla rodziców pacjentki i innych członków rodziny. Nierzadko matka pacjentki miała w dzieciństwie podobne problemy. Może mieć ona obecnie nadwagę lub zbyt podkreśla konieczność zachowania zgrabnej sylwetki. Niektórzy psychiatrzy wysuwają nawet teorię, że jadłowstręt u córki jest wypełnieniem podświadomego dążenia rodziców do tego, aby pozostała ona małym dzieckiem,