Budowa Głośnika

BUDOWA GŁOŚNIKA:

(Głośnik dynamiczny)

(ZDJECIE "PRZEKROJ_GL.GIF")

PODSTAWY:

Na powyższym rysunku widać przekrój głośnika dynamicznego. Głośnik ten składa się z systemu magnetycznego, na który składa się magnes i dwa magnetowody, nabiegunnik i podbiegunnik. Pomiędzy którymi wytwarzane jest silne pole magnetyczne obejmujące swoim działaniem cewkę. Cewka nawinięta jest na karkasie, który przyklejony jest do membrany, membrana natomiast jest zawieszona na dwóch resorach. Resor dolny (zawieszenie dolne) ustala położenie cewki w szczelinie a resor górny (zawieszenie górne) tworzy punkt podparcia dla membrany. Oba resory umożliwiają swobodne poruszanie się membrany w pozycji pionowej. Elementy te przymocowane są do kosza stanowiącego element nośny głośnika.

DZIAŁANIE:

Prąd przepływający przez cewkę wytwarza pole magnetyczne, które w wyniku oddziaływania z polem magnetycznym magnesu powoduje ruch cewki a zarazem membrany. Membrana popychając cząsteczki powietrza wytwarza dźwięk.




(ZDJECIE "CEWKA.GIF")




CO WARTO WIEDZIEĆ:





Jednym z ważniejszych parametrów głośnika a zarazem niewidocznym i trudnym do zmierzenia jest jego amplituda wychyleń membrany decydująca o jego zdolności do wytwarzania dużych ciśnień (natężeń dźwięku). Maksymalna amplituda wychyleń membrany jest uzależniona od parametrów cewki (jej długości) i grubości nabiegunnika. Wyróżniamy dwie amplitudy wychyleń membrany:

1. Amplituda wychylenia linowego (niezniekształconego) to taka, w której cewka podczas poruszania się zawsze jest objęta działaniem pełnego pola magnetycznego magnesu.

2. Amplituda wychylenia maksymalnego (pewne zniekształcenia) to taka, w której cewka podczas poruszania się wychodzi (jest na krawędzi) z pola magnetycznego magnesu.


Duża amplituda wychyleń membrany pozwala głośnikowi na wysoki poziom niezniekształconego dźwięku, szczególnie w zakresie basu, gdzie są jej największe wartości. Dlatego też głośniki średniotonowe i wysokotonowe nie wymagają ich tak dużych. Nie można też w nieskończoność wydłużać cewki głośnika w celu zwiększenia wychyleń, ponieważ większość cewki zastanie poza zasięgiem pola magnetycznego, a tym samym spadnie sprawność przetwarzania (efektywność) głośnika. Energia dostarczona do cewki w większości zamieni się w ciepło. Dlatego konstruktorzy głośników zawsze wybierają rozwiązanie kompromisowe. Pomiędzy efektywnością głośnika, a jego amplitudą wychyleń (dobre przetwarzanie basu).

INNE GŁOŚNIKI:

Omówiony został głośnik niskotonowy różnice między poszczególnymi głośnikami są niewielkie dotyczą raczej wielkości. Budowa głośnika średniotonowego nie różni się znacząco, m.in. parametrami cewki (z reguły krótsza zapewnia większą efektywność) i mniejszą membraną (zapewnia lepsze przetwarzanie częstotliwości średnich). Są również głośniki zbudowane na zasadzie krótka cewka-długa szczelina, zapewniają one mniejszy poziom zniekształceń jednak wymagają dużych magnesów. W większości są stosowane jako głośniki wysokotonowe gdzie amplitudy wychyleń są niewielkie. Głośnik wysokotonowy posiada niewielką membranę do 5cm średnicy (stożkowy -rzadko stosowany) albo do 2,5cm membranę kopułkową (posiada jedno zawieszenie, brak kosza), która jest również średnicą cewki. Produkowane są również nietypowe konstrukcje głośników jednak zasada działania pozostaje taka sama.

Przetwornik elektroakustyczny, służący do głośnego odtwarzania mowy, muzyki itp., przetwarzający sygnały elektryczne na fale dźwiękowe, a dźwięk to przecież nic innego, jak fale gęstszego i rzadszego powietrza, które wpadają do naszego ucha i poruszają bardzo unerwionym bębenkiem. Mózg odbiera te poruszenia jako dźwięki.
W głośnikach powietrze poruszane jest przy pomocy membrany (najczęściej wykonanej z papieru, choć bywają np. kewlarowe czy metalowe). Membrana połączona jest z walcowatą cewką umieszczoną w radialnym polu magnetycznym (linie sił biegną wzdłuż promienia cewki) i tak umocowana, żeby mogła się poruszać tylko do przodu i do tyłu, oraz powracać do położenia środkowego po wyłączeniu napięcia. Z kolei cewka zbudowana jest z kawałka metalu, na który nawinięty jest drut. W momencie, kiedy przez drut zaczyna płynąć prąd elektryczny powstaje pole elektromagnetyczne. W zależności od polaryzacji odpycha ono lub przyciąga cewkę wraz z membraną do magnesu umieszczonego z tyłu głośnika. W zależności od wielkości membrany oraz częstotliwości jej ruchów otrzymujemy dźwięk wysoki lub niski. Membrana poruszona 1000 razy w ciągu sekundy wyda dźwięk o wysokości podobnej do sygnału w słuchawce telefonicznej.

Pierwszym głośnikiem był auxetophone, opatentowany przez Horacego Shorta z Londynu w 1898 roku. Po raz pierwszy użyto go publicznie na Wystawie Paryskiej w 1900 roku, aby nadać fonograficzny zapis arii operowych ze szczytu wieży Eiffla. Maszyna była poruszana sprężonym powietrzem i - według opowieści współczesnych - słychać ją było w całym Paryżu.


Korzystano z wyszukiwarki internetowej www.google.pl

Related Articles