WYSTĄPIENIA PUBLICZNE CZYLI CO MOŻNA A CZEGO NIE POWINNO SIĘ ROBIĆ WYSTĘPUJĄC PRZED GRUPĄ LUDZI.
Swoją pracę rozpoczynam od wyjaśnienia pojęcia sfera prywatna otóż Sfera prywatna to działania jednostki lub grupy osób podejmowane z własnej woli lub dobrowolnego porozumienia, które nie mają wpływu na sferę prywatną innych ludzi. Każdy człowiek ma wokół siebie pewną otoczkę. Każdy człowiek przez robienie czegoś nowego, nieznanego nam poszerza swoją sferę prywatną.
Nasz organizm nie lubi tego co nowe lecz po kilku „akcjach poszerzania swojej sfery prywatnej” możemy zauważyć iż nie denerwujemy się i sfera ta została zachowana w pewnym miejscu. My potocznie nazywamy to przyzwyczajeniem. Lubimy to co znane: poznaliśmy swoje możliwości np. w dziedzinie występowania przed ludźmi. Teraz załóżmy że dążymy do tego by właśnie występując zainteresować i zaciekawić tak aby słuchacz bądź słuchaczka nie spała podczas naszej mowy. Przedstawię pewne elementy wystąpień publicznych: co można a czego nie powinno się robić. Jest to bardzo ważne ponieważ sami wiemy że nie raz na lekcji udało się nam zasnąć to właśnie wina nauczyciela który nie potrafił zaciekawić tematem ( bądź też nasze zmęczenie ale ten aspekt zostawmy lekarzom).
Oto złote zasady wystąpień publicznych:
1.Wystąpienia publiczne są dialogiem
Trzeba pamiętać, że wystąpienia publiczne są dialogiem. Dialogiem z publicznością. Odpowiedzią widowni są słowa, gesty, miny. To, że ktoś uśmiecha się lub nie, to że ktoś dziwi się lub wygląda na niezadowolonego to wszystko jest reakcją na to co mówimy. Dlatego uważnie obserwujmy poszczególne osoby i reagujmy na ich sygnały. To one nam pomogą by nasza wypowiedź była dynamiczna. Nie musimy zawsze słyszeć słów, by odpowiadać, trzeba zaś być spostrzegawczym.
2.Mów do każdego z osobna
Najczęstszym błędem osób, które występują publicznie jest przeświadczenie, że mówią do masy. Widzą tłumy. Zapominają jednak, że ten tłum składa się przecież z wielu różnorodnych osób. Trzeba pamiętać, że nawet w największej „masie” znajdują się jednostki. Jeśli zaczyna mówić się do wszystkich, nie mówi się do nikogo.
3.Kontakt wzrokowy
Tyle razy pisało się już o kontakcie wzrokowym. Jest on ważny nie tylko w kontaktach „face to face” ale także w wystąpieniach. Jeśli będziemy wodzić wzrokiem po podłodze, nigdy nie zainteresujemy swoich słuchaczy. Nawet najciekawsze fakty jeśli przedstawimy patrząc w sufit, będą nie do zniesienia. Jakie jest rozwiązanie? Podzielmy widownię na 3 lub 4 sektory. Następnie zadbaj by każdemu z nich poświecić podobną ilość uwagi. Wtedy wygrasz
4. Pauza
Nie bój się pauzy. Ma ona niesamowitą siłę.
