Formy wolkalne i instrumentalne okresu baroku

Epoka baroku w muzyce nastąpiła w okresie renesansu. Trwała w przybliżeniu XVII wiek i jeszcze połowę wieku XVIII. Graniczna data 1750rok oddzielający barok od następnej epoki (klasycznej) jest rokiem śmierci najwybitniejszego jej przedstawiciela- Jana Sebastiana Bacha. Kompozytor ten doprowadził formę polifoniczną do największego rozkwitu. W epoce tej powstało basso continuo (wym. basso kontinuo).
Basso continuo- przyczyniło sie do wyodrębnienia najniższego -basowego- oraz najwyższego - sopranu, który prowadził linię melodyczną (homofonia). Srodkowe głosy utwoeu muzycznego harmonicznie wypełniały głosy skrajne. W okresie baroku nastąpiła dalsza krystalizacja dur, moll. Wykształciły się następne faktury utworu muzycznego. Faktura wokalna, instrumentalna i wokalno-instrumentalna.
Forma instrumentalna- concerto grosso jest typem koncertu polegającym na przeciwstawieniu się grupy solistów przeciw pozostałej części orkiestry.
Koncert solowy- polega na wyodrębnieniu w grze jednego solisty, który grając z orkiestrą realizował jednocześnie swoją partię w sposób wirtualizowski.
Sonata- była utworem instrumentalnym w odróżnieniu od kantaty- utworu wokalnego. Istniały dwa rodzaje sonaty: sonata da chiesa i sonata da camera.
Toccata- była formą muzyczną o charakterze improwizacyjnym, tworzona przez kompozytorów na instrumenty klawiszowe z czasem na orkiestrę.
Suita barokowa-forma muzyczna składająca się z kilku tańców.

W baroku powstały liczne formy polifoniczne oparte na zasadzie initalnej.

Inwencja i fuga stanowiły najdoskonalszą postać formy polifonicznej, największymi kompozytorami baroku byli: Georg Friedrich Haendel, Jan Sebastian Bach oraz Antonio Vicaldi.

Do form wokalno- instrumentalnych zalicza się: operę, oratorium, pasję, kantatę i mszę.

Opera- jest największą formą woklaną powstałą w okresie baroku. Ma ona swój początek w tzw. monodii akompaniowanej.
Monodia- oznaczała śpiew jednego śpiewaka
Monodia akompaniowana- dotyyczyła śpiewu z akompaniamentem , basso continuo.
Oratorium- (dom modlitwy) jest rodzajem muzyki dramatycznej, ale bez akcji scenicznej. Oratorium w odróżnieniu od opery wykonywane było na estradzie koncertowej. Istnieją oratoria o charakterze religijnym, jak równiez świeckim.
Pasja- jest formą muzyki kościelnej, zbliżonej do oratorium. Posiada charakter religijny, wyraża treści wiążące się z męką Chrystusa. Podstawę literacką stanowią teksty czterech ewangelistów: Marka, Mateusza, Łukasza i Jana
kantata- była formą, która wykształciła się z monodii akompaniowanej. Dzieło takie wykonywane jest na sposób koncertowy i składa się z kilku części. Kantata jest mniejsza od opery, a także od oratorium. Teksty mogą być religijne, mitologioczne, dramatyczne.
Msza- jest jedną z najstarszych form religijnych. Składa się z sześciu części zasadniczych:
1) Kyrie
2) Gloria
3) Credo
4) Benedictus
5) Sonetus
6) Agnus Dei

Related Articles