Kościół Ewangelicko-Reformowany referat

Religia Odsłon: 634
Kościół Ewangelicko-Reformowany

Z danych opublikowanych w 1998 r. wynikało, że na świecie żyło ok. 75 mln ewangelików reformowanych. Tylko co czwarty członek tej tradycji kościelnej mieszka dziś na kontynencie europejskim, mniej więcej tyle samo ewangelików reformowanych zamieszkuje Amerykę Północną. Z roku na rok wzrasta liczba wyznawców w Azji i Afryce, natomiast na starym kontynencie ulega ona zmniejszeniu.
Największe skupiska ewangelików reformowanych w Europie znajdują się w Holandii (4,3 mln), Szwajcarii (2,8 mln), Szkocji, Niemczech i na Węgrzech (po ok. 2 mln). Kościoły średniej wielkości spotykamy we Francji (ok. 400 tys. wiernych), Irlandii (340 tys.), Czechach (270 tys.) i Anglii (130 tys.).
Charakter niewielkiego Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Polsce (ok. 3 tys. członków, 8 parafii, 9 duchownych) kształtowały trzy nurty: rodzimy – polski, emigrantów z krajów Europy Zachodniej i czeskobraterski. Ten ostatni wpływa do dzisiaj na oblicze Kościoła.
W Ameryce Północnej, wskutek imigracji z Europy, powstało wiele Kościołów reformowanych. Najważniejsze z nich to: Kościół prezbiteriański w USA (3 mln członków), Kościół Reformowany w Ameryce (350 tys.) i Kościół Prezbiteriański Kanady (165 tys.). W Ameryce Łacińskiej największym skupiskiem reformowanych jest Brazylia (ok. 500 tys. członków) i Meksyk (ok. 400 tys.).


Założycielem był Marcin Luter. Za początek uznaje się rok 1483. Zapoczatek mozena też przyjąć datę 1530r. po sejmie w Augsburgu.

XVI wiek to okres największego rozkwitu Reformacji w Polsce. Po roku 1540 zaczynają do Polski przenikać nauki szwajcarskich reformatorów – Huldrycha Zwingliego i Jana Kalwina. Pierwsze nabożeństwo reformowane odprawił Jakub Sylwiusz w 1550 w Pińczowie. Na obszarze Rzeczypospolitej kształtują się 3 odrębne Jednoty: Wielkopolska (głównie zbory braci czeskich), Małopolska i Litewska (na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego), będące luźną federacją poszczególnych zborów. W Krakowie działa prężny ośrodek humanistów kalwińskich

W Wielkim Księstwie Litewskim kalwinizm zapoczątkował w 1552 Szymon Zacjusz na dworze księcia Mikołaja Radziwiłła Czarnego. W następnym roku odbywały się nabożeństwa reformowane w pałacu książęcym w Wilnie. Książę funduje pierwsze zbory. Inni magnaci litewscy idą za tym przykładem. Wybitny pisarz i działacz Reformacji Jan Łaski stworzył zręby jednolitego ustroju kościelnego – synodalno-prezbiterialnego, który odpowiadał celom szlachty (synod w Książu, 1560). Od tego czasu nasila się walka z antytrynitaryzmem i jednocześnie współpraca z luteranami.

W kwietniu 1570 na synodzie w Sandomierzu, przyjęto II Konfesję helwecką jako płaszczyznę porozumienia z innymi protestantami.

Related Articles