Demokracja burżuazyjna

Demokracja burżuazyjna.
To forma ustroju państwa ukształtowanego po zwycięskich rewolucjach burżuazyjnych w Anglii w XVII wieku i we Francji w XVIII wieku oraz rozwinięta w państwach Europy Zachodniej i w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej w drugiej połowie XIX i XX wieku.
Do rozwoju idei demokracji burżuazyjnej przyczynili się znacznie czołowi przedstawiciele oświeceniowej myśli polityczno-społecznej:
Charles Louis Montesquieu – twórca teorii trójpodziału władzy (władza ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza) oraz Jean Jacques Rousseau – zwolennik teorii umowy społecznej (postulował podporządkowanie woli jednostek woli zbiorowej – absolutnej i nieomylnej).
Na tej podstawie powstała fundamentalna zasada suwerenności ludu.
Władza w państwie nie pochodziła już od Boga, lecz była sprawowana z woli i za przyzwoleniem obywateli.
Do czołowych zasad demokracji burżuazyjnej należy również instytucjonalny rozwój gwarancji praw obywatelskich (Deklaracja Niepodległości Stanów Zjednoczonych z 1776 roku oraz Deklaracja praw człowieka i obywatela z roku 1789 – programowy dokument rewolucji francuskiej).
Dostrzegano takie prawa i wolności, jak wolność sumienia i wyznania oraz słowa, prawo do własności, nietykalność osobistą, równość wobec prawa.
Poraz pierwszy podstawą porządku politycznego państwa, jak również prawną gwarancją obywatelskich wolności stała się konstytucja uchwalona przez organ przedstawicielski (amerykański Kongres czy francuską Legislawę).
Pierwszymi ustawami zasadniczymi były: Karta praw Wirginii z 1776 roku, Konstytucja Stanów Zjednoczonych Ameryki z 1787 roku i konstytucja rewolucyjnej Francji z 1791, 1793, 1795 roku.
Istotny element demokracji burżuazyjnej stanowił stworzony przez nią system reprezentacji społeczeństwa, podlegający w XIX wieku stałym zmianom i rozwojowi. Opierał się on między innymi na działalności partii politycznych, które od drugiej połowy XIX wieku stały się nieodłącznym czynnikiem życia politycznego w państwie.

Related Articles