Młodość - to pojęcie względne. Czym właściwie jest młodość? Czy góra, która ma 2 mln. lat jest stara, czy młoda? Czy Ziemia w stosunku do istnienia wszechświata jest stara, czy młoda? Czy dusza żyjąca w człowieku jest stara, czy młoda? Takich pytań może być wiele, jednak na każde z nich odpowiedzi może być jeszcze więcej.
W tej pracy chcę się zastanowić nad maksymalnym wykorzystaniem całego życia, nie tylko samej młodości. Przed podjęciem tej pracy trzeba sobie zadać ważne pytanie: Skąd pochodzę? Kim jestem? Dokąd zmierzam? Prawie wszyscy wielcy tego świata zanim wyruszyli w swoją życiową podróż musieli sobie odpowiedzieć na te pytania.
Podstawą do pisania tej pracy jest to w co wierze i poznaję.
Dusza ludzka jest nieśmiertelna, jest częścią całości zwanej Nieskończonością, Nieograniczonym Umysłem, Uniwersalną Energią, lub przez większość ludzi określanej mianem Boga. Wędruje ona od życia do życia rozwijając się, odkrywając prawdę o sobie i o wszechświecie. Bóg będąc bytem absolutnym stworzył świat względny (materialny), aby doświadczyć fizycznie takich rzeczy jak: miłość, nienawiść, ból, cierpienie, radość, ubóstwo, nadzieja i wiele innych aspektów, jakie niesie ze sobą życie (chcąc doświadczyć radości należy poznać uczucie smutku).
Według ostatnich badań naukowych dziecko pierwsze nauki pobiera będąc jeszcze w łonie matki. Odczuwa pierwsze emocje chociaż ich jeszcze nie potrafi rozróżnić. Kolejnym etapem edukacji jest przyjście na świat. Od tego momentu rodzice oraz środowisko mają wpływ na kształtowanie się jego osobowości. Są dwie główne podstawy, na których opiera się wychowanie młodego człowieka, a są nimi: filozofia życia rodziców, oraz religia w jakiej się wychowali. Wielu rodziców chciałoby wychować dziecko według własnych upodobań i oczekiwań oraz przekonań religijnych. Nie zdają sobie sprawy z tego, że ich maleństwo nie jest ich własnością, jest ono osobną duszą, która przyszła na Ziemię w konkretnym celu lub misji do spełnienia, a ona z kolei nie musi pokrywać się z oczekiwaniami rodziców. Najbardziej wartościową rzeczą, którą mogą z siebie dać to bezwarunkowa miłość, akceptacja i wychowanie potomka w poczuciu wysokiej własnej wartości. Budowanie w dziecku od najmłodszych lat wysokiej wartości we własnych oczach daje jemu na resztę życia solidny fundament psychiczny.
Kolejnym etapem edukacji jest okres szkolny. Nauczyciele stoją przed wielką odpowiedzialnością kształtowania młodego, niedoświadczonego umysłu i charakteru. Wychowawcy szkolni powinni bardziej koncentrować się nad tym, co w uczniu najlepsze, rozwijać to i nagradzać a nie karać ucznia za to kim nie jest i w jakim kierunku nie jest utalentowany, bo przecież to nie jego wina. Nauczyciele często zapominają o uniwersalnym prawie wszechświata, które brzmi: "Co posiejesz, to zbierzesz". Dotyczy ono wszystkiego a przede wszystkim komunikacji międzyludzkiej. Chcą oni aby uczniowie ich zrozumieli, a sami nie próbują zrozumieć uczniów. Chcą żeby uczniowie ich szanowali, a sami zapominają o tolerancji i prawie do odmienności drugiego człowieka. Marzeniem nauczycieli jest by uczyć samych "rozsądnych" ludzi, ponieważ oni dostosowują się do świata w przeciwieństwie do ludzi "nierozsądnych". A przecież prawdą jest, że postęp ludzkości zawdzięczamy ludziom nierozsądnym, którzy chcą dostosowywać świat do swoich potrzeb. Przykładem mogą być takie osoby jak Einstein, Edison, Ford i wielu innych, którzy nie specjalnie dobrze wyrażali się o powszechnie panującym systemie edukacyjnym. Twierdzili oni, że w życiu dużo ważniejsza jest wyobraźnia niż wiedza, oraz umiejętność jej zdobywania niż samo jej posiadanie.
Następnym etapem edukacji człowieka jest rozpoczęcie samodzielnego zdobywania wiedzy oraz doświadczenia, zgodnie z głównymi zainteresowaniami. Możemy tu mieć do czynienia z początkami naszego powołania życiowego, chociaż w wielu przypadkach pojawia się ono znacznie wcześniej. Aby maksymalnie w życiu rozwinąć swój potencjał należy zapoznać się z podstawami i prawami takich nauk jak: psychologia, filozofia, ezoteryka, historia, nauki ścisłe i inne. Nauki te pozwolą lepiej zrozumieć istotę, jaką jest człowiek, oraz prawa nim rządzące. Jedną z najważniejszych rzeczy jakich człowiek powinien dokonać w życiu, to odkrycie własnego powołania na bazie którego będzie budował resztę swojego życia.
W tym punkcie zaczyna się edukacja ściśle ukierunkowana na życiowy cel. Niestety takich ludzi statystycznie mamy na świecie mniej niż 5% populacji, wynika to z nieskutecznej lub niewłaściwej edukacji od najmłodszych lat. Większość ludzi myśli, że tworzy świat po swojemu ignorując wiedzę przekazywaną od starożytnych, po współczesnych mędrców. Próbują wymyślić koło na nowo, a przecież cała wiedza jest dostępna, wystarczy chęć i dyscyplina. Jak mawiał Einstein: "Wiedza to jedyne dobro, ignorancja to jedyne zło". Młodzi ludzie chcą osiągnąć sukces w danej dziedzinie, lecz nie zdają sobie sprawy z tego, że tylko niewielu tego dokona. Talent to tylko 10%, a reszta to wytrwałość i praca oparta na pasji. Po tym wszystkim, o czym tutaj pisałam człowiek jest gotowy na wzięcie życia we własne ręce. Z reguły ten okres życia dla człowieka jest najbardziej twórczym i w tym okresie jest okazja zamienić teorię na praktykę. Efekty tej zamiany mogą być różne, chociaż życie pokazuje, że wszystkie doświadczenia, nawet te "niekorzystne", mogą przynieść pozytywny skutek.
Ostatnim etapem rozwoju człowieka po osiągnięciu przez niego zamierzonych celów, jest poświęcenie się w uczeniu innych ludzi. Najskuteczniejszą metodą w edukowaniu młodych adeptów wiedzy jest własny przykład, czyli nauczyciel o zintegrowanej osobowości tzn. myśli, mówi, czyni tak samo. To, że mistrz sztuki uczy swoich uczniów nie znaczy, że sam się przy tym nie uczy (prawo siania i zbierania). Tak naprawdę każdy człowiek, czy jest tego świadom czy nie jest nauczycielem, ponieważ żyje w otoczeniu innych ludzi i ma na nich wpływ mniejszy lub większy. To jakimi nauczycielami będziemy zależy tylko i wyłącznie od nas samych.
Taki sposób myślenia o rozwoju człowieka nie tylko w młodości (która może być wieczna), ale w całym życiu jest nie tylko moim zdaniem, lecz tysięcy ludzi na świecie, całkiem miłym i pożytecznym sposobem spędzenia ziemskiego czasu, chociaż jednym z wielu. Jak mówią Francuzi : "Niech żyje różnorodność!"
Podsumowanie: Rozwój kultury i cywilizacji bazuje w pełni na stopniowym doskonaleniu się procesu edukacji. Poprzez moc myśli ludzkość, czyli i pojedynczy człowiek i całe społeczności, wspina się coraz wyżej po drabinie ewolucji. Nowe doświadczenia są zawsze skutkiem poprzednich, proces ten trwa od tysięcy lat. Filozofia i religia każdego kraju czy społeczności jest wynikiem procesów myślowych i edukacyjnych jego członków. Wraz z upływem czasu ludzie gromadzą doświadczenia sukcesów i porażek. Próbując spełnić swe życie, korzystają z lekcji, jakie dają im poprzednie doświadczenia i doskonalą proces edukacyjny.
Każda dusza człowieka jest ze swej natury wolna, tak jak jej Stwórca i ukrytym marzeniem każdego człowieka jest pogoń za tą wolnością. Prawdziwa wolność oznacza wolność myśli i brak lęków. Poprzez tę wolność możemy osiągnąć bogactwo filozoficzne i duchowe. Otwartość umysłu, poczucie równości i uświadomienie sobie, że cały świat jest jedną wielką rodziną to wynik niezależnego myślenia, które oznacza wolność od wszelkich uprzedzeń, powierzchownych wierzeń i przesądnych praktyk. Odnowiona i właściwie praktykowana duchowość może uratować cały świat przed destrukcyjnym dotknięciem materializmu. Musimy przywrócić wyższe wartości cywilizacji i zacząć praktykować tę filozofię, która jest niezbędna dla naszego rozwoju tu, teraz i zawsze.
Źródła: Książki takich autorów jak: Daniel Goleman, Denis Waltley, Dalaj Lama, Donald Walsh oraz Swami Rama.