Siatkę dyfrakcyjną wynalazł J. Von Fraunhofer. Wykorzystywana jest w spektrometrach optycznych.
Siatka dyfrakcyjna jest to układ przeszkód dla fal
- rozmieszczonych w przestrzeni (siatka dyfrakcyjna przestrzenna).
- na powierzchni (siatka dyfrakcyjna powierzchniowa).
- przypadkowo (siatka dyfrakcyjna nieregularna).
Nazwa siatki pochodzi od zjawiska dyfrakcji zachodzącego na przeszkodzie. W wyniku powstają ugięte fale, spójne i interferujące ze sobą
Dla światła najczęściej stosuje się siatkę dyfrakcyjną powierzchniowo regularną, wykonaną przez nacinanie diamentem
- powierzchni szklanej (siatka dyfrakcyjna transmisyjna)
- powierzchni metalicznej (siatka dyfrakcyjna odbiciowa)
Siatki dyfrakcyjne charakteryzuje się podają liczbę nacięć na 1 mm siatki, lub odległość między nacięciami – tzw. stała siatka dyfrakcyjna.
Najefektywniej dyfrakcja zachodzi w przypadku przeszkód, których rozmiary są porównywalne z długością padającej fali. Dlatego stosuje się siatki o gęstości
- 1200 rys/mm dla promieniowania ultrafioletowego
- 600 rys/mm dla światła widzialnego
- 1-300 rys/mm dla podczerwieni
- dla promieniowania rentgenowskiego używa się kryształów.