Administracja - może oznaczać zarządzanie jakimikolwiek sprawami osoby, państwa, bądź innej instytucji państwowej. Takie znaczenie nadal obowiązuje w krajach anglosaskich. Administracją sprawowaną przez państwo jest administracja publiczna. W przepisach prawa określenie administracja publiczna pojawia się, jako administracja samorządowa, organy samorządowe, gminy. W takim ujęciu administracja to zarządzanie.
Administracja publiczna - jest to całość z punktu widzenie organizacyjnego, funkcjonalnego i prawnego. W ujęciu organizacyjnym (podmiotowym) administracja publiczna stanowi ogół podmiotów administracyjnych, a więc organy administracji i inne podmioty wykonywujące określone funkcje administracji publicznej. Administrację publiczną w ujęciu materialnym i przedmiotowym jest taka działalność państwa, której przedmiotem sprawy są zadania i kompetencje w zakresie władzy wykonawczej. Administrację publiczną w rozumowaniu formalnym jest cała działalność wykonywana przez podmioty administracji bez względu na to czy ma ona charakter administracji czy też nie ma tego charakteru. Różnica administracji w ujęciu podmiotowym a przedmiotowym (materialnym) ma istotne znaczenie, gdyż wiąże się z zasadą podziału władzy. Zasada podziału władz polega na przydzieleniu określonych działań państwa określonym organom państwa.
Trójpodział władzy - Monteskiusz, XVIII w. „O duchu praw”- władza ustawodawcza, -wykonawcza, -sądownicza
CECHY ADMINISTRACJI W XIX w.:
Zasada resortowości – ukształtowana najwcześniej w XVII w. we Francji za rządów Ludwika XII i XIII zgodnie z jej założeniami podzielono na niezależne resorty (ministerstwa). Początkowo na ich czele stawiano organy kolegialne (kilkuosobowe). XIX w. – jednoosobowe decyzje resortów. Do najważniejszych resortów należała skarbowość, sprawy zagraniczne, wewnętrzne, wojskowość, wymiar sprawiedliwości.
Zasada centralizacji i decentralizacji – należą do niej fundamentalnych zasad administracji.
Zasada centralizacji (centralizmu) oznaczała skupienie decyzji w organach centralnych i naczelnych.
Zasada decentralizacji oznaczała rozkład decyzji pomiędzy władze centralne i lokalne (terytorialne).
Zależność osobowa zależna była do przyjęcia do służby, dysponowaniem osobą w organie administracyjnym itp.
Zależność służbowa – upoważnienie do wydawania poleceń służbowych lub wyznaczeniem kierunku działania organowi podległemu. W przypadku decentralizacji brak jest wspomnianej wyżej zależności, a w jej miejsce przyjmuje się domniemanie, samodzielność i niezależność podmiotu, co oznacza, że organ taki nie może być adresatem poleceń służbowych, a jego decyzje nie mogą być zmieniane w wynik nadzoru.