Giordano Bruno /1548 - 1600/ Porównuje się go z Sokratesem, obaj zostali spaleni na stosie. Bruno związany był z klasztorem Dominikanów pod Neapolem, zapoznał się tam z dziełami Tomasza z Akwinu jak i z dziełami Arystotelesa. Porzucił klasztor i zaczął się okres ucieczki. Przebywał przez dwa lata w Anglii na zaproszenie królowej Elżbiety I. Został zaproszony do Wenecji, był to podstęp, został aresztowany. Wstępując na stos powiedział: ,,Z większą trwogą wy wydajecie wyrok niż ja go wysłuchuję.,, Poglądy: Najważniejszą ideą filozoficzną była idea nieskończoności świata, idę tą wysnuł Bruno zainspirowany dziełem M.Kopernika ,,O obrotach sfer niebieskich.,, nie czytał dzieła Kopernika w oryginale. Idee tą /nieskończoności świata/ uzasadniał Bruno argumentami logicznymi: -- człowiek, który twierdzi, że świat jest skończony jest podobny do człowieka, który wygląda przez okno i widzi klucz przelatujących ptaków i na tej podstawie twierdzi, że tyle jest tylko ptaków ile przez okno może dojrzeć. Bruno domniemywał, że lista znanych w jego epoce planet jest niekompletna i ta jego intuicja została potiwerdzona przez Kaplera. Wprowadził Bruno do filozofii pojęcie: monady, rozumiał monadę jako minimum metafizyczne analogiczne do tego jakim jest w geometrii punkt. To pojęcie monady przyjmnie Leibniz. Twierdził Bruno, że świat jest światem harmonijnym a gwarancją harmonijności było istnienie Boga. Wydaje się jednak, że pojęcie Boga w filozofii Bruna było kamuflarzem i, że Bruno pisząc Bóg, miał na myśli przyrodę. Przypisuje się więc mu pogląd zwany panteizmem. Bruno podjął dyskusję z Arystotelesem odrzucił podział substancji u Arystotelesa na materię i formę . Twierdził, że forma poza materią nie istnieje. Forma jest tylko odmienną postacią tej samej materii. A więc dowodził, że ruch nie jest własnością formy a jest własnością materii. Spotykamy u Bruno ślady stosowania metody dialektycznej, wtedy kiedy Bruno opisuje ruchy skorupy ziemskiej.
