Wiara zawsze odgrywała bardzo istotną role w życiu ludzi, dlatego też na przestrzeni lat powstawało wiele koncepcji „boga”, które były bardzo różnorodne. Zmieniały się one wraz z pojawianiem się kolejnych filozofów i następowania epok. Wszystko to jest podległe naturalnemu prawu ewolucji jednak niesie za sobą pewne pytania. Która racja, wyznanie czy „bóg” jest właściwe ? Czy „bóg” istnieje ? Wszystkie te pytania i wiele innych już same w sobie wprowadzają temat do długich rozważań, a spoglądając na te problemy z perspektywy epok potrafią skłonić do refleksji. Owa refleksja mimo, że nie jest łatwa to osiąga swój cel, którym jest skomplikowanie twojego myślenia. Tak więc drogi czytelniku po przeczytaniu tej pracy zastanów się kim lub czym jest twój „bóg” ?
Jedną z istotniejszych epok, w której próbowano zbliżyć się do tego co nie poznane jest starożytność, w której to Platon zapoczątkował odłam filozofii zwany metafizyką. Twierdził on, że świat można pojmować dwojako. Platon twierdził, że istnieją dwa rodzaje bytu: byt poznawany przez zmysły i byt poznawany przez pojęcia - zniszczalny i wieczny, zmienny i niezmienny, realny i idealny, rzeczy (zmienny) i idee, czyli to co jest wieczne i niezniszczalne, nazywane przez niego bytem. Ową idee można rozpatrywać albo w sensie logicznym, bądź w religijnym. Jeśli idee nie są pokrewne znanej nam rzeczywistości, jeśli nie są ani fizyczne, ani psychiczne, to istnieją dwie możliwości: albo są czymś „czysto idealnym”, służącym jako wzór i miara dla poznania i działania, ale istniejącym jedynie dla umysłu, albo też są realnością, ale nam niepojętą, nie ziemską - boską. Jak widać z twierdzenia Platona wynika to samo co jest głoszone w Buddyzmie czyli, że „bóg” jest bytem idealnym, którego człowiek nie jest wstanie pojąć. Uzupełnia to definicja Arystotelesa, który wykazuje istnienie bytu absolutnego czyli czystej formy, do której cały świat dąży.
Słynna tezę poznania głosił Protagoras, który uważał, że człowiek jest miarą wszechrzeczy można rozumieć to jako spostrzeżenie, że każdemu argumentowi da się przedstawić kontrargument, a rzeczywistość widzi się różnie w zależności od punktu obserwacji. W swoim dziele „O bogach” wypowiedział zdanie: "O bogach nie mogę wiedzieć ani czy istnieją, ani czy nie istnieją, ani też jaka jest ich istota i jak się pojawiają. Wiele bowiem rzeczy stoi na przeszkodzie, aby można było coś o tym wiedzieć; niemożliwość odpowiedniego doświadczenia zmysłowego i krótkość życia człowieka". Charakterystyczna postawa Protagorasa, z której wynika przekonanie o niemożności poznania natury Bogów, zyskała później nazwę agnostycyzmu.
