Dzieci w prawach Hammurabiego
Kodeks Hammurabiego powstał około 1792-1750. Na kodeks składa się 282 artykuły, prolog i epilog. Kodeks miał na celu unifikację i systematyzacje obowiązującego prawa. Miał charakter kazuistyczny - była to metoda formułowania przepisów, która była oparta na przewidywaniu szczegółowych wypadków niż na tworzeniu ogólnych zasad. Kodeks został znaleziony w 1901/2 w Suzie. Prawa były spisane na kamiennym słupie (stela)
Ważne miejsce w prawach Hammurabiego zajmowały dzieci. Były one prawnie i majątkowo przyporządkowane ojcu, jednak ojciec nie otrzymał władzy nad życiem i śmiercią swoich dzieci.
Najwyższą karą było zgodnie z paragrafem 195 ucięcie ręki synowi, gdy ten uderzył ojca. To prawo miało nauczyć szacunku dzieci do rodziców. Na szczęście nie zachowało się od dzisiaj.
Ojciec mógł dzieci i matkę oddać do niewoli w zamian za długi. Mówi o tym paragraf 117. Jednak państwo czuwało nad tym aby dziecią u wierzyciela nie stała się krzywd, dlatego dzieci mogły przebywać tam do 3 lat.
Ojciec mógł wydziedziczyć swojego syna jeśli ten dopuścił się jakiegoś ciężkiego przewinienia wobec niego. Za pierwszym razem ojciec mógł wybaczyć synowi, ale za drugim mógł powiedzieć \"syna mego wydziedziczam\" i jeśli sędziowie udowodnią przewinienie syna to zostanie on wydziedziczony. Mówią o tym paragrafy 168,169.
Ważne miejsce w kodeksie zajęła adopcja. Adopcja następowała najczęściej wtedy gdy małżeństwo nie mogło posiadać dzieci. Moim zdaniem adoptowano dzieci z tego powodu ze był to czysty interes....
Adoptowane dziecko zapewniało ojcu osobę która po śmierci będzie składała ofiary i zapewniała życie pozagrobowe. Adopcja miał także podłoże gospodarcze. Ojciec zyskiwał znacznie wydajniejszego pracownika niż gdyby kupił niewolnika, wiadomo że człowiek bardziej przykłada się jeżeli pracuje \"na swoim\". Potomek zapewniał opiekę na starość ojcu.
Jeżeli adoptowany powrócił do prawdziwego ojca i znieważył adoptującego to zostawał ciężko ukarany( artykuł 192)
Ojciec miał prawo odesłać adoptowanego gdy po adopcji urodzi mu się własne dziecko ( artykuł 191). Jednak państwo zabezpieczało los takich dzieci, adoptujący musiał wydać 1/3 swego majątku ruchomego. Obywatel mógł adoptować dzieci które urodziła mu niewolnica (artykuł 170). Ten paragraf umożliwiał ojcu posiadanie licznej grupy dzieci a których mógł sobie wybrać to które najbardziej kocha lub które jest najsilniejsze i sprawnie będzie zarządzać jego majątkiem.
Istnieje jeszcze adopcja dla wyuczenia zawodu (artykół 188), która bayła bardzo na rękę państwu, ponieważ dzięki temu zyskiwało wyszkolonego rzemieślnika, który pracuje i przynosi dochody państwu.
Podsumowując- dziecko jest elementem w które się inwestuje, ponieważ przedłuża ono ród ojca, zajmuje się nim na starość, pracuje a wiec przynosi korzyści państwu. Dziecko było tanią siła roboczą, znaczne efektywniejsza niż niewolnik. Adopcja umożliwiała pozbycie się świątynią niewygodnego potomstwa kapłanek które zajmowały się kultową prostytucją. Państwo ingerowało w życie rodziny po to aby zadbać o wszystkich ich członków.
Do pracy załączam źródło
Damian T.
