Kulturoznawstwo

Komunikacja społeczna w kulturze - prezentacja na zaliczenie

Załącznik zawiera prezentację.

Komedia obyczajowa w czasach oświecenia lat 1765-1795

Komedia obyczajowa jest formą pojemną i wielowariantową. Wysuwała na plan pierwszy barwne studium środowiskowe, zwykle ograniczone do kręgu rodziny (i jej bliskich przyjaciół), najmniejszej cząstki społeczeństwa. Jej bohaterami byli typowi przedstawiciele określonych grup społecznych, wyposażeni w zestaw znamiennych cech i zwyczajów.

Kobieta i Mężczyzna-retrospektywa

Zaznaczam że są tu błędy literowe , ale chyba każdy może sam sobie poprawić;)
Wkl 1 Neolit –epoka rozwijania technik uprawy ziemi, dominacji, matriarchalnego ładu społ. I najwcześniejszych kultur miejskich na różnych kontynentach
Dwie fazy neolitu: właściwy:homogenność życia i kultury,matriarchat, przewaga bóstw żeńskich,egalitaryzm, społeczny pokojowy charakter życia; młodszy: heterogeniczność zycia i kultur, patriarchat, elitaryzm społeczny, wojenne nastawienie społeczeństw, wyższy poziom ekonomiki w porównaniu z neolitem właściwym
Matriarchat- system społeczny stworzony i kierowany przez kobiety, pozbawiony wyraźnej hierarchii społecznej władzy rozkazodawczej i własności prywatnej
Matrylinearnosc – przynależność do rodu matki, dziedziczenie z linii żeńskiej
Matrylokalnosc- zamieszkanie w domu matki, głowy rodu
Rewolucja neolityczna – ok.

Kiedy brzydota może być piękna

?Kiedy brzydota może być piękna??

W temacie pracy możemy dostrzec pozorny błąd logiczny.
Czy brzydota może stać się piękna?
Jeśli tak to w jaki sposób?
Aby się tego dowiedzieć należy wpierw odpowiedzieć sobie na pytanie co rozumiemy pod pojęciem piękna i brzydoty, oraz czy dla każdego człowieka te pojęcia interpretowane są jednakowo.

Kanon postaci ludzkiej

Sztuka egipska dostosowała się do surowego kanonu estetycznego. Kanonem nazywany jest zespół wzorców, reguł jakim podlega przedstawianie postaci ludzkiej w danym okresie czasu- w tym przypadku kultury egipskiej. Różnica między kanonem a stylem w sztuce polega na tym, że styl nie podlega ścisłym regułom i najczęściej odnosi się do wszelkich form ekspresji artystycznej, w tym do literatury i muzyki danego okresu.