Zgromadzenie różnych cech, które można przypisać administracji publicznej w każdym (przedmiotowym i podmiotowym) rozumieniu tego słowa, wydaje się pożyteczniejsze od formułowania zamkniętej definicji. Ja skupię się w tym rozdziale na najważniejszej pod względem rozpatrywanej kwestii, a mianowicie na władztwie administracyjnym.
Prawo
Niemiecka Ustawa o wspieraniu dobrowolnego roku socjalnego z dn. 17.07.2002 - tłumaczenie z j.niemieckiego
Przybliżając podany problem musimy zinterpretować w szczególności określenia „pracodawca” i „pracownik terminowy”.
Z pierwszym określeniem mając na uwadze Kodeks Pracy raczej nie ma problemu, gdyż już w Dziale Pierwszym w Art. 3 możemy przeczytać, iż „Pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników”
Drugie określenie niestety przysporzy nam trochę kłopotów, gdyż samo w sobie w Kodeksie Pracy nie występuje.
Z pierwszym określeniem mając na uwadze Kodeks Pracy raczej nie ma problemu, gdyż już w Dziale Pierwszym w Art. 3 możemy przeczytać, iż „Pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników”
Drugie określenie niestety przysporzy nam trochę kłopotów, gdyż samo w sobie w Kodeksie Pracy nie występuje.
Przestępstwo – słowo może być używane w trzech znaczeniach:
1) jako stwierdzenie faktu społecznego, a więc zdarzenia, które w konkretnym miejscu i czasie miało miejsce
2) jako ustawowy typ przestępstwa, określony w konkretnym przepisie części szczególnej kodeksu karnego, lub przepisie innej ustawy
3) jako pojęcie ogólne, obejmujące sumę wszystkich warunków, niezbędnych do uznania ludzkiego zachowania za podstawę odpowiedzialności karnej; przesłanki odpowiedzialności to: czyn społecznie szkodliwy, czyn, który jest zagrożony karą przez ustawę, czy o ustawowo określonych cechach (znamionach), czyn, który oceniamy jako bezprawny i co do którego stwierdzamy winę danego podmiotu.
1) jako stwierdzenie faktu społecznego, a więc zdarzenia, które w konkretnym miejscu i czasie miało miejsce
2) jako ustawowy typ przestępstwa, określony w konkretnym przepisie części szczególnej kodeksu karnego, lub przepisie innej ustawy
3) jako pojęcie ogólne, obejmujące sumę wszystkich warunków, niezbędnych do uznania ludzkiego zachowania za podstawę odpowiedzialności karnej; przesłanki odpowiedzialności to: czyn społecznie szkodliwy, czyn, który jest zagrożony karą przez ustawę, czy o ustawowo określonych cechach (znamionach), czyn, który oceniamy jako bezprawny i co do którego stwierdzamy winę danego podmiotu.
Nauczanie prawa w okresie republiki, a także w pierwszych wiekach cesarstwa miało charakter prywatny, dlatego państwo się nim nie interesowało. Relacje prawników siłą rzeczy mają charakter historyczny, a jurysprudencja rzymska predylekcji ku historii nie przejawiała. Jedyny wyjątek, to dwaj nauczyciele prawa: Gaius i Pomponius, autorzy podręczników do nauki prawa.