1. rozwój poznawczy wg Piageta
w tym: stadia rozwoju; ich charakterystyka; ważne pojęcia na poszczególnych stadiach
Stadia rozwoju poznawczego – zasadniczą cechą teorii Piageta jest przekonanie o etapowym charakterze rozwoju. W teorii Piageta dziecko występuje jako twórca własnego rozwoju, a zredukowany został wpływ środowiska społecznego, edukacji i kultury na kształtowanie intelektualne. dzieci przechodzą przez każde z tych stadiów kolejno, w stałym porządku i w podobnym wieku. Tempo przechodzenia jest zależne od indywidualnego doświadczenia dziecka. Rozwój nie może zostać przyśpieszony.
Piaget zbudował swą teorię na podstawach biologicznych – na adaptacji- aby przeżyć, każdy zaadaptować się do wymagań środowiska. Adaptacja zachodzi poprzez procesy asymilacji i akomodacji.
Asymilacja- to proces w którym nowy przedmiot lub idea zostaje zrozumiany w kategoriach pojęć lub czynności( schematy) jakie dziecko już zna
Akomodacja jest komplementarnym procesem, który umożliwia jednostce modyfikowanie pojęć i czynności tak by pasowały one do nowych sytuacji, przedmiotów lub informacji
Stadium 1: sensoryczno –motoryczne – od urodzenia do końca drugiego roku życia, dziecko poznaje świat za pomocą bezpośredniego spostrzegania i aktywności motorycznej, bez udziału myślenia w formie znanej dorosłym. Wiedza jest uzyskiwana poprzez ssanie, chwytanie, obserwowanie, głaskanie gryzienie.
Piaget podzielił te stadium na serię podetapów:
Od sztywnych do elastycznych wzorców czynności – dzieci rodzą się ze sporą liczbą wzorców reakcji, które od początku umożliwiają im wejść w kontakty z otoczeniem, początkowo radzą sobie na niewielki zakres określonych bodźców. Np. ssanie obecne od urodzenia najpierw jest wywoływane odruchowo tylko przez odruch sutka, natomiast wszystkie inne obiekty wchodzące w kontakt z ustami są odrzucane. sztywność tych zasad ulega uelastycznieniu, gdyż dziecko stopniowo staje się zdolne do prezentowania tych samych zachowań w reakcji na coraz większą liczbę bodźców.
Od pojedynczych do skoordynowanych wzorców czynności- na początku przedmioty służą patrzeniu, chwytaniu lub ssaniu. Później dziecko uczy się że jednocześnie, Ew sposób skoordynowany na tym przedmiocie można dokonywać całej serii różnych działań.
Od zachowania reaktywnego do intencjonalnego- zachowania dziecka są przypadkowe,
Od zewnętrznych czynności do reprezentacji umysłowych- pod koniec okresu niemowlęctwa pojawia się oznaki procesów umysłowych, około 1 roku życia rozwiązywanie problemów pozostaje na poziomie metody prób i błędów. Dopiero około 2 roku życia dzieci uzmysławiają sobie osiągniecie pożądanego celu
Stałość przedmiotu- uświadomienie sobie że przedmioty są bytami niezależnymi, które nie przestają istnieć nawet gdy jednostka nie jest świadoma jego istnienia
Stadium 2 przedoperacyjne od około drugiego do ósmego roku życia.