W sonecie II autor pisze, że człowiek rodzi się ze wstydem, słaby, który żyje w cierpieniu. Co świadczyć może o tym grzech pierworodny naszych prarodziców, gdzie końcem jego egzystencji jest śmierć w samotności i opuszczeniu.
Bóg pragnie miłości i chwały od ludzi za to oni chcą być wręcz doskonali,.

W okresie późnego renesansu i baroku szlachta polska często wywodziła swoją genealogię od rodów sarmackich. W związku z tym przypisywała sobie cechy takie jak: odwaga, męstwo, waleczność. Obraz szlachty w literaturze polskiej nie zawsze zgadza się z tymi założeniami. Tak jest w przypadku „Pamietników” Jana Chryzostoma Paska.

Wiersz ten jest typowym, poprawnie napisanym, klasycznym sonetem, nawiązującym do wzorców francuskich, co za tym idzie składającym się z dwóch czterowierszy (tetrastychów) i dwóch trójwierszy (tercynów).
Utwór ten, można podzielić na dwie części. W pierwszej Mikołaj Sęp Szarzyński – przemawia w trzeciej osobie mówiąc dość ogólnie o świecie, czy może, świecie, jakim on – autor wiersza – go postrzega.

Szlachta była bardzo ważną warstwą społeczną. Zaczęła się wyodrębniać z rycerzy u schyłku średniowiecza. W Polsce siłą dominującą stała się w wieku XVI, bo wtedy ukształtował się w Rzeczpospolitej ustrój demokracji szlacheckiej. W ten sposób miała ona wielki wpływ na kształtowanie historii narodu.