Ignacy Krasicki z całą pewnością zasłużył na miano czołowego twórcy polskiego oświecenia. Był twórcą wszechstronnym, głoszącym ideały oświecenia, walczącym o reformy w kraju i moralność społeczną. Był twórcą pierwszej polskiej powieści nowożytnej („Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”), wielu satyr, w których w krzywym zwierciadle ukazywał ludzkie przywary i problemy nurtujące ówczesne społeczeństwo, czy wreszcie bajek.
Oświecenie
Ignacy Krasicki to najwybitniejszy poeta polskiego oświecenia nazywany za życia „księciem poetów polskich”. Przeżył trzy rozbiory Polski. Jego twórczość skupiała się przede wszystkim na ukazaniu szlachcie błędów, które prowadzą do upadku Rzeczpospolitej oraz nauczaniu ludzi dobrego i mądrego postępowania.
Ignacy Krasicki boleje nad tym, że głupota góruje nad mądrością, pozory prawdy nad prawdą właściwą, zły dumny i pusty człowiek podporządkowuje sobie dobrego i wrażliwego.
Poeta był jednak człowiekiem oświeconym i racjonalistą, więc zdawał sobie sprawę, że zło nie łatwo daje się wyplenić.
Poeta był jednak człowiekiem oświeconym i racjonalistą, więc zdawał sobie sprawę, że zło nie łatwo daje się wyplenić.
Utwór Adama Naruszewicza zatytułowany "Chudy Literat" jest przykładem satyry. Autor w swoim tekście porusza problemy, jakimi są ubóstwo, a także niska pozycja społeczna literatów. Satyra utrzymana jest w formie dialogu pomiędzy Szlachcicem a Literatem, skarżącym się, iż jego profesja nie przynosi mu dochodów.
Filozofia polityki wypracowana przez Rousseau była daleka od jednoznaczności. Bez wątpienia bronił on demokratycznych swobód obywatelskich. W swoim najważniejszym dziele „Umowie społecznej” koncepcja, którą wyraził była prawniczą hipotezą, na podstawie której myśliciele polityczni XVII wieku wyjaśniali powstanie i ustrój społeczeństwa i państwa.