Ignacy Krasicki jest autorem 22 satyr i 3 poeamtów heroikomicznych, posługuje się w nich komizmem by uwydatnić przywary ludzkiego charakteru, podleganie obcym wpływom, ułomność systemu państwowego. Krasicki nigdy nie piętnuje poszczegónych osób. Posługuje się śmiesznością jako jedną z form krytyki.

Sielanka (bukolika, ekloga, idylla, skotopaska, pastorela, pastuszka)
Podstawowy gatunek tzw. literatury pastoralnej, rozwijającej się już w epoce starożytnej, kiedy to autorami utworów tego typu byli pisarze greccy: Teokryt i Wergiliusz. Oni też nadali gatunkowi dwie podstawowe formy:
• realistycznego, rodzajowego obrazka z życia (wzór Teokryta)
• mocno skonwencjonalizowanej alegorii osadzonej w wyidealizowanej, mitycznej krainie Arkadii, zaludnionej przez pasterzy, rolników, myśliwych i rybaków, którzy wiodą żywot prosty, szlachetny i zgodny z prawidłami otaczającej ich natury (wzorzec Wergiliusza).

Ignacy Krasicki był największym poetą polskim okresu oświecenia. Urodził się trzeciego lutego 1735 roku w Dubiecku na Sanem. Pochodził z zubożałej rodziny szlacheckiej. Uczył się w szkole jezuickiej w Lwowie, seminarium misjonarzy w Warszawie oraz na uniwersytecie w Rzymie. Po elekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego stał się jednym z najbliższych współpracowników królewskich.

Literatura oświecenia rozwijała się w bardzo dramatycznym okresie dziejów Polski. Narastające trudności były wynikiem wzmocnienia pozycji szlachty, która jak tylko nadarzała się okazja osłabiała władzę królewską. Podobnie zachowywali się obcy mocarze, którzy od dawna dążyli do podporządkowania sobie Rzeczypospolitej.