We mszy św. Kościół czyni to, co Pan uczynił wieczorem przed swą śmiercią. Przykazał: „to czyńcie na moją pamiątkę” (Łk 22, 19; 1 Kor 11, 23-25).

„Wspominanie” i „pamięć” są w judeochrześci-janskim rozumieniu czymś więcej niż tylko nieza-pominaniem, czymś więcej niż „piękną pamiątką”, do której chętnie się powraca.

Religia Słowian, o ile wzięła początek we wspólnej religii ludów aryjskich, okazuje niewątpliwe podobieństwo do indyjskiej i perskiej. Była ona, jak u Indów, kultem światła i sił natury; rozróżniano także, jak u wyznawców Zoroastra, bogów dobrych i złych (Bozy i Biesy, por. Ameszaspenty i Dewy).

W tej pracy przyjrzymy się samemu związkowi małżeńskiemu. Czy jest on zwykłą spółką dwojga ludzi stojących na tym samym gruncie? Czy jest to zwykły kontrakt podobny do innych kontraktów, które znamy?
Zaczęliśmy już odkrywać, że małżeństwo nie jest ani kontraktem ani spółką. Jest to związek - związek, którego konsekwencją jest fakt, iż dwoje ludzi, można by rzec, zostało połączonych w jedną istotę.

Dla wielu chrześcijan słowo „Kościół” oznacza tylko instytucję, a więc widzą w nim wyłącznie to, co jest „zewnętrzne” - budowlę, zarząd, ustawy, myślą o wpływach, o autorytecie i o wielkich uroczystościach. Ale nie one stanowią o istocie Kościoła, choć niewątpliwie są w nim niezbędne.

Czym jest Kościół zrozumiemy, poznając sens działalności Jezusa Chrystusa: On zapowiedział Królestwo Boże i dla tego Królestwa gromadził wokół siebie ludzi, uzdrawiał chorych, wypędzał złe duchy, zasiadał do posiłku z grzesznikami, nauczał i rozsyłał uczniów, aby coraz więcej ludzi garnęło się do Niego.