Historię pierwszej wyprawy dookoła świata czyta się niczym scenariusz sensacyjnego filmu. W czasie tej wyprawy miały miejsce bunty załogi, podstępne morderstwa, krwawe walki z mieszkańcami egzotycznych wysp i publiczne egzekucje. Wyprawa trwała 3 lata bez dwóch tygodni. Spośród pięciu biorących w niej początkowo udział statków powrócił jeden. Na 270 ludzi, którzy wypłynęli w rejs dookoła świata, przeżyło 16.
Motywy, stojące u podstaw wyprawy Magellana, były podobne do tych, które 27 lat wcześniej doprowadziły do pierwszej wyprawy Krzysztofa Kolumba. Tym razem nie chodziło jednak o zachodnią drogę morską do Indii, ale o wytyczenie nowego – krótszego – szlaku na leżący między Celebesem i Nową Gwineą archipelag Moluków. Chęć wytyczenia takiego szlaku wynikała z panującego wówczas przekonania, że te od dawien dawna słynące z obfitości poszukiwanych w Europie korzeni – imbiru, goździków, cynamonu i gałki muszkatołowej wyspy leżą tak daleko na wschodzie, że z zachodnich brzegów odkrytej niedawno nowej części świata – Ameryki – musi być do nich znacznie bliżej, niż ze Starego Kontynentu. Była to, oczywiście, pomyłka wynikająca z nieznajomości prawdziwych rozmiarów kuli ziemskiej, ale tych nikt w roku 1519 nie znał.
Pięć statków
20 września 1519 r. z hiszpańskiego portu San Lucar wypłynęło pięć niezbyt dużych (wyporność od 90 do 130 ton), dość starych i wielokrotnie naprawianych wcześniej żaglowców. Były to: dowodzony osobiście przez Magellana admiralski statek „Trinidad”, kierowany przez Juana de Cartagenę „San Antonio”, płynący pod dowództwem Gaspara de Quesady „Concepcion”, kierowany przez Juana Serrano „Santiago” i dowodzona przez Luisa de Mendozę „Victoria”. Ich licząca 270 ludzi załoga składała się głównie z Hiszpanów; ponadto było w niej ponad 30 Portugalczyków, nieco mniej Włochów, a wreszcie Francuzi, Niemcy, Grecy oraz kilku Malajów i Murzynów. Okręty skierowały się na południowy zachód, biorąc kurs na Amerykę Południową. 29 XI 1519 r. wyprawa Magellana osiągnęła wschodnie wybrzeże Nowego Świata.
Bunt
Od samego początku wyprawie towarzyszyły spory ambicjonalne między dowódcami poszczególnych okrętów, a Magellanem. Na początku kwietnia 1520 r., gdy okręty znajdowały się u brzegów Ameryki Południowej, dowódcy trzech biorących udział w wyprawie jednostek wszczęli otwarty bunt i zażądali, by Magellan uznał usuniętego wcześniej ze stanowiska i aresztowanego za domaganie się traktowania na równi ze sobą dowódcę statku „San Antonio” Juana de Cartagenę za równego mu dowódcę całej wyprawy.
Podstęp
Magellan znalazł się w tarapatach, ale nie zamierzał ustąpić.
