przemierzajac ulice ciemna noca patrze w niebo, jak tam jest ,czy ja tam trafie może nie bo jestem złym czlowiekiem. Kto wie moze kiedys tam morze trafie . brak sił brak miłosci dobiją mnie ciagłe problemy zawsze ból. na uszach słuchawki w dłoniach sznór patrze na piekne drzewo i wybieram gałaz.

Wczoraj znów zatonęłam bez
Pamięci w twych ramionach mój panie.
Na moment zanurzyłam twarz w
Największej tajemnicy wszechświata.
I zapomniałam o cierpieniu, jakie
Każdy dzień niesie mi z uporem maniaka na swych barkach,
Nie pamiętałam o bólu, jaki sprawia
Mi niemożność bycia z Tobą mój panie!
Czułam tylko jak z każdą chwilą
Ciepło Twego ciała niszczy bezmiar drzemiącej we mnie nienawiści,
Jak dotyk Twojej dłoni ukaja moje
Zniszczone pogonią za bogactwami
Tego świata wnętrze,
Jak ton Twego głosu robi
Spustoszenie w mym chorym umyśle.

Bolesław Leśmian uważany jest za jednego z najbardziej oryginalny poetów polskich końca XIX i początków XX wieku. Bywa stawiany w jednym rzędzie z najwybitniejszymi poetami, jak choćby Adam Mickiewicz czy Cyprian Norwid. Leśmian zrewolucjonizował polską poezję współczesną, przetwarzając twórczo dziedzictwo lityczne Młodej Polski.

Chcę Ci powiedzieć prawdę.
Jednak strach paraliżuje me serce.
Pamiętam te chwile,
w blasku księżyca,
w promieniach słońca...
A teraz ...?
Boję się że nie zrozumiesz,
boję się słów odrzucenia,
boję się zniewolenia.
Boję się Twoich słów,
boję się Twojego cierpienia,
boję się zobaczyć Cię znów,
boję się Twojej tęsknoty.