Zakon Rycerzy Szpitala Jerozolimskiego św. Jana Chrzciciela (od 1310 Kawalerowie Rodyjscy, od 1530 Kawalerowie Maltańscy) – wywodzi się z działającego w Jerozolimie bractwa charytatywnego. W okresie pierwszej krucjaty, gdy szpital okazał się bardzo przydatną Instytucją, przemieniło się ono w zakon rycerski, w 1113 roku uznany przez papieża.
W odróżnieniu od Krzyżaków, zakon joannitów miał od początku charakter międzynarodowy i przyjmowano do niego wszystkich szlachetnie urodzonych rycerzy katolickich bez względu na ich narodowość.
Władcy Królestwa Jerozolimskiego nałożyli na Joannitów obowiązek strzeżenia bezpieczeństwa wewnętrznego w nowym państwie. Joannici rozpoczęli w tym czasie budowę całej sieci warowni i zamków na terenie Palestyny; wśród nich była ogromna warownia-szpital Margat, która stała się później oficjalną siedzibą zakonu.
Strój zakonny składał się z czarnego habitu oraz takiego samego koloru płaszcza z kapturem. Na habicie i płaszczu po lewej stronie naszyty był biały ośmiorożny krzyż.
Bracia-rycerze w czasie pokoju nosili czarny płaszcz z białym krzyżem. Statuty zakonne karały tych, którzy przechodząc przez miasto nosili płaszcz w ten sposób, aby widoczne były pod nim miecz i sztylet. Do walki natomiast rycerze nakładali na zbroję czerwoną tunikę z białym krzyżem zakonnym.
Statuty zakonne nakazywały tutaj umiar i prostotę. Zabraniano używania tkanin ze złotą lub srebrną nitką. Również wszelkie kosztowne ozdoby przy siodle, uprzęży lub na broni były surowo zakazane.
