Karol Wilhelm Scheibler (ur. 1 września 1820 w Monschau, Nadrenia, zm. 13 kwietnia 1881 w Łodzi), jeden z nawiększych łódzkich przemysłowców.
Pochodził z rodziny niemieckiej wyznania ewangelicko-augsburskiego. Jego ojciec posiadał fabrykę sukna w Niemczech. Karol nauczył się zawodu w Anglii a następnie praktykował w Belgii, Francji, Szkocji, Holandii. W 1848 przyjechał do Królestwa. Został dyrektorem przędzalni bawełny u swego wuja Fryderyka Schloessera w Ozorkowie. W rozpoczęciu samodzielnej kariery przemysłowaca pomógł mu bogaty ożenek w 1854 z Anną Werner, córką właściciela fabryk sukna w Zgierzu i Ozorkowie oraz cukrowni w Leśmierzu. Posag żony przewyższał dwukrotnie jego własne oszczędności. Zgromadzone w ten sposób sumy, wsparte kredytami, pozwoliły na otworzenie w 1855 pierwszej fabryki - w pełni zmechanizowanej przędzalni.
Karol Scheibler (1820-1881) swoją działalnością rozpoczął nową epokę w dziejach przemysłowej Łodzi, zapewnił jej czołowe miejsce w Europie w dziedzinie przemysłu włókienniczego. Był twórcą wielkiego imperium przemysłowego, na które składał się zespół tzw. Centrali przy Wodnym Rynku (ob. Pl. Zwycięstwa), kompleks Księżego Młyna oraz zabudowa biegnąca wzdłuż obecnej ul. ks. bpa W. Tymienieckiego i sięgająca ul. Piotrkowskiej.
Dbając o rozwój przemysłu pamiętał też zawsze o swoich współobywatelach. Zarówno sam K. Scheibler, a po jego śmierci wdowa po nim, Anna z Wernerów, syn Karol Wilhelm, córka i zięć, Matylda i Edward Herbstowie, łożyli olbrzymie sumy na budowę potrzebnych miastu gmachów: szkół, szpitali, kościołów, zawsze byli pierwsi we wspieraniu wszelkiego rodzaju charytatywnych akcji.
Pochowany na Cmentarzu Starym w Łodzi w Kaplicy Scheiblera.
Księży Młyn to zespół fabryk włókienniczych (przede wszystkim przędzalni bawełny) i obiektów towarzyszących, budowanych na terenie Łodzi od połowy XIX wieku.
Pierwsza przędzalnia Karola Scheiblera (pochodzącego z rodziny niemieckiej), z maszyną parową o mocy 40 KM, powstała przy Wodnym Rynku (dziś Plac Zwycięstwa) obok parku Źródliska w roku 1855. W następnych latach nastąpiła rozbudowa przedsiębiorstwa w tym rejonie do postaci zabudowy fabryczno-mieszkalnej, będącej pierwszą planową tego typu w Łodzi.
