Jedno z najpowszechniejszych źródeł cierpienia to samotność. Od czasu do czasu jest ona udziałem każdego z nas, ale niektórzy doświadczają jej przez całe życie. Jest to bolesna świadomość, że brak nam znaczących kontaktów z innymi ludźmi. Pociąga ona za sobą wrażenie wewnętrznej pustki połączonej ze smutkiem, zniechęceniem, poczuciem oddzielenia, niepokojem, któremu towarzyszy silne pragnienie, by być chcianym, komuś potrzebnym.

Temat zakłada, że ludzie bardziej wierzą w kogoś lub coś niż w siebie. Często słyszy się słowa: „uwierz w siebie”, lecz czy to jest takie proste?

Siedząc w domu przed telewizorem zdarza się, że oglądamy jakieś zawody sportowe np. siatkówkę, koszykówkę czy nawet skoki narciarskie.

Ludzie bardziej są skłonni do niewiary w kogoś lub coś niż do wiary w siebie. Odpowiedź na to krótkie zdanie nie wydaje się być prosta. Dlaczego ludzie tak postępują? I tu właśnie postaram się przedstawić kilka argumentów na ten temat.
Na początek wytłumaczmy, co to znaczy wiara w siebie.

,,(...) Alek, Zośka i Rudy" to bohaterowie lektury p.t. ,,Kamienie na szaniec". Jch losy rozgrywają się w czasie II wojny światowej, podczas okupacji niemieckiej. Uważam, że z trójki bohaterów książki moim bliskim przyjacielem mógłby zostać Alek, czyli Aleksander Dawidowski. Myślę, że jego pogoda ducha i wprost niewyobrażalnie wielki optymizm byłyby mi bardzo pomocne, gdybym żyła w czasach II wojny światowej.