Nie każdy miał okazję zobaczyć coś tak pięknego. Mnie się to jednak udało i ten widok zapamiętam na zawsze. Ten krajobraz, który tak bardzo utkwił mi w pamięci zobaczyłam w czasie zimowej wycieczki w Alpy.
Była piękna, słoneczna pogoda. Poświstujący wiatr, hulał pomiędzy górskimi szczytami. Dało się zauważyć kłęby śniegu przewalające się pomiędzy skałami. A więc spokój, jaki panował w moim najbliższym otoczeniu był tylko pozorny.
Wysoko pośród szczytów wiał ostry przenikliwy wiatr, a zwoje unoszącego się nad nimi śniegu ograniczały widoczność. Cieszyłam się że mogę podziwiać te piękne widoki z daleka, a nie zmagać się z zimnem i śniegiem. Widok był naprawdę zadziwiający i jestem pewna że urzekłby nawet tych którzy widzieli wiele pięknych górskich obrazów, bo właśnie dla takich widoków podejmuje się trud wspinaczki. Wszędzie było biało lecz biel znacznie inaczej wygląda na majestatycznych gałęziach wysokich świerków a zupełnie inaczej na nagich szczytach potężnych gór. Miałam wrażenie że miękkie i puszyste czapy zwisające z ciemnozielonych gałęzi są wręcz ciepłe i przytulne. Natomiast płaty śniegu leżące w załomach szarych skał były zimne i nieprzyjemne. Zupełnie jakby były to dwa rodzaje śniegu. Spojrzałam jeszcze tylko ponad szczyty, było tam już jedynie czyste i gładkie niebo. Nie zauważyłam żadnej nawet najmniejszej chmurki tylko ostry chłodny błękit.
W tym momencie uświadomiłam sobie że bardzo chciałabym to miejsce zobaczyć latem gdy zza wysokich świerków wyłonią się przepiękne i strzeliste Alpy w całej swojej okazałości a w załomach skał ukażą się zielone plamki wysokogórskiej roślinności.
