Prastarym zwyczajem kościoła jest praktyka używania przez duchownych herbu właściwego dla stopnia piastowanej godności czy też pełnionej funkcji kościelnej. Herb wraz z dewizą tworzy tarcza z godłem herbowym oraz otaczające ją elementy wskazujące na piastowaną godność.
Herb księdza arcybiskupa andrzeja dzięgi składa się z tarczy herbowej umieszczonej na krzyżu metropolitalnym z podwójnymi ramionami, ponad którymi znajduje się zielony kapelusz ze sznurem zakończonym z każdej strony 10 chwastami, co wskazuje na godność arcybiskupią. Kapelusz pontyfikalny, zwany także prałackim lub herbowym (najbardziej charakterystyczna oznaka godności w herbach duchownych), wywodzi się z okrągłego, czarnego kapelusza z dość szerokim rondem i sznurem zawiązywanym pod brodą, używanego kiedyś powszechnie przez duchownych w czasie podróży i pielgrzymek. W heraldyce kościelnej używany jest od xiii wieku. Liczbę 10 chwastów przy sznurze dla arcybiskupów określił w 1905 r. Papież pius x. Herb dopełnia dewiza biskupiego posługiwania dominus jesus, która jest równocześnie kluczem do interpretacji samego godła herbowego oraz zawartych w nim swoistych priorytetów pasterskiej posługi księdza arcybiskupa.
Obecne godło herbowe zasadniczo zachowało swój układ, jaki miało w latach posługiwania księdza arcybiskupa na urzędzie biskupa sandomierskiego. Jest ono podzielone na trzy pola. Zasadniczą część stanowi dolne, złote pole, w które wpisany jest czerwony krzyż równoramienny otoczony zwycięskim wieńcem, utworzonym z gałązki lauru i dębu. Krzyż jest symbolem jezusa chrystusa, który jest naszym jedynym panem i zbawicielem, o czym informuje nas dewiza herbu dominus jesus (panem jest jezus), zaczerpnięta z pierwszego listu świętego pawła apostoła do koryntian (1 kor 12,3b). Czerwień krzyża symbolizuje odkupieńczą śmierć oraz królewskość zmartwychwstałego pana. Otaczający go wieniec nawiązuje w swym układzie do wieńca zwycięstwa. Stąd też pojawiła się tu gałązka lauru jako symbol sławy i nieśmiertelności oraz gałązka dębu, który symbolizuje moc, siłę i stałość. Zwycięski wieniec przewiązany jest czerwoną szarfą symbolizującą miłość. Całość tej symboliki nawiązuje także do faktu przyjęcia przez księdza arcybiskupa święceń biskupich dnia 24 listopada 2002 roku, w uroczystość jezusa chrystusa króla wszechświata. Z kolei złoty kolor pola odnosi się do boskości jezusa chrystusa, słonecznego blasku wielkanocnego poranka oraz nieba, do którego wszyscy za naszym zmartwychwstałym panem pielgrzymujemy.
W pewnym sensie pole to nawiązuje także do dynamicznej i skutecznej aktywności ewangelizacyjnej kościoła na pomorzu zachodnim po roku 1945, przy pełnym wiary zaangażowaniu pasterzy kościoła, przy pełnym nadziei świadectwie wiary duchowieństwa i przy postawie wytrwałej miłości do boga i do chrystusowej polski ze strony całego ludu bożego.
