Gustaw bohater czwartej cześci Dziadów nękany jest myślami zarówno samobójczymi jak i morderczymi z powodu miłości. Miota Nim miłość i rozpacz jednocześnie.
Rozpamiętuje nieszczęście z niezwykłą intensywnościa.
Jego opowieść o własnej tragedii jest bezładna jaki i przerywana wybuchami rozpaczy i namiętności.
Gubi się w tym co mówi. Jego wypowiedź pełna jest sprzeczności.
Cierpi. W jego życie wlewa się samotność.
Kobieta, którą tak kochał przysparza mu tylu tak dotkliwych w skutkach boleści.
Uświadamia sobie, iż jej uczucie było wytworem jego wyobraźni-parszywą imitacją, która nie powinna była mieć miejsca.
Cierpi "ból świata", nic już nia ma dla Niego treści.
Gustaw jest romantycznym indywidualistą, który pomimo tych przymiotów, samotność przeżywa bardzo tragicznie.
Nie chce by jego ukochana wiedziała o prawdziwości czynów jakie ma zamiar popełnić.
Nie chce by wiedziała że zrobił to dla niej i przez Nią.
